Cuijk, de warmste dag

Hallo lieve allemaal,

Vandaag werd het de warmste dag met temperaturen boven de dertig graden. Zoals gisteren al gemeld, waren alle afstanden met 10km ingekort. D.w.z. de 50 liep de normale route van de 40, de 40 liep die van de 30 en de 30 kreeg een eigen route van 20. Een verstandig besluit gezien de benauwde hete dag die ons te wachten stond.

In de toenemende hitte legden we de 40 km af. Omdat dit voor mij deels onbekend terrein was, moest ik nieuwe pleisterplaatsen vinden. Dat is nuttig om de sleur van de vorige 12 Vierdaagsen te doorbreken. Bij de eerste stop, net over de Maas, nam ik een kop thee en waagde ik me aan een kop bouillon. Dat laatste is hetzelfde als een kop tomatensoep, maar dan zonder de tomatenpuree.

Iets verder voegden de militaire lopers, die deels een ander traject volgden, zich weer bij ons. Ik liep links, een groep Duitse militairen rechts. Iemand met een grote luidsprekerbox had het briljante idee Snollebollekes op te zetten. Ineens werd ik een beetje naar links geduwd door een groep springende militairen. Gelukkig riep Snollebollekes meteen daarna “naar rechts”, zodat het onheil was afgewend. Ergens een ontroerend moment. Ik hoop van harte voor die mannen dat hun militaire loopbaan zo onbezorgd mag blijven.

In Cuijk nam ik bij de markt de grote bocht waardoor ik dicht langs de plaats kwam waar Marja altijd op me stond te wachten. Helaas moet ik daar tegenwoordig mijn eigen eten meenemen. Volgens mijn telefoon had ik al 32 km gelopen. Dat leek me een beetje veel, maar op hetzelfde ogenblik bevestigden een paar andere lopers dat. Zelfde telefoon misschien? In elk geval achteraf gezien zo’n 10km ernaast met als gevolg dat Astrid een paar uur te vroeg op de tribune zat te wachten. En omdat ik op een gegeven ogenblik wist dat ze zat te wachten, zette ik er wat steviger de pas in. Met de hitte misschien niet de optimale keuze.

Om niet weg te smelten van de hitte dompelde ik mijn petje regelmatig in een bak water die welwillende toeschouwers her en der hadden neergezet. Zo bereikte ik enigszins vochtig, het water druipend van mijn pet, de tribune waar Astrid zat te wachten.

Nu restte enkel nog het afhalen van mij dertiende kruisje, of liever gezegd, schildje. Daarna mijn fiets bevrijd en terug naar het appartement. Ik heb gemerkt dat het heel normaal is dat je aan het eind van de dag je fiets terugvindt in een innige omhelzing met de aanpalende fietsen en zich maar met moeite laat ontwarren.

Hiermee is deze Vierdaagse ten einde gekomen. Dank je wel lieve Astrid. Je hebt elke ochtend om 3 uur mijn ontbijt en de proviand voor onderweg klaargemaakt en verder nog veel meer gedaan. Zonder jouw liefdevolle steun was deze tocht niet mogelijk geweest.

Andermaal besef ik welk voorrecht het is als je gezondheid je toelaat om op deze manier actief te zijn. Daarom neem ik ook nu weer ootmoedig en dankbaar afscheid.

Lieve vrienden, hopelijk tot volgend jaar.

Jullie toegenegen Dik