Groesbeek en de zeven heuvelen

Hallo lieve allemaal,

Wederom bedankt voor de vele lieve reacties. Inmiddels heb ik gehoord wat er waarschijnlijk niet goed liep bij de poortjes. De linker rij heeft twee scanners per uitgang, de rechter maar één. Dus ik stond gewoon in de verkeerde rij. Vandaag ook weer, want toen wist ik dit nog niet. Maar ook nu dus met extra vertraging vertrokken.

Het was bij de start lekker weer en het lopen ging lekker. Zo rond half negen nam ik mijn eerste pauze. Een paar koppen thee en een bakje tomatensoep. Het recept kan ik waarschijnlijk zelf ook wel klaarmaken: ik schat een blik tomatenpuree, kokend water naar behoefte en een forse lepel zout. Ik heb wat koud water van mezelf bij de soep gegoten. Een win-win oplossing; de soep wordt minder zout en ik kan de soep sneller opeten.

Daarna snel weer verder. Achtereenvolgens verdwenen de 30km en de 40km lopers en kwam de 50km in de lus terecht. Na een tijdje ontwaarde ik een klein meisje, 1,52m, met een ingetapete knie. Af en toe liep ze een beetje moeizaam. Misschien kon ze dus wel een praatje ter afleiding gebruiken.

Vroeger, nou ja een paar jaar geleden liep ze met haar opa de 30km. Vorig jaar had ze de 40km gedaan. En nu deed ze met haar broer en haar vriend voor het eerst de 50km. Opa had hernia en deed niet mee. Het broertje en de vriend waren inmiddels uitgevallen en nu liep ze moederziel alleen. En dan ook nog eens met een knie die steeds meer pijn ging doen. Dus hadden we het over koetjes en kalfjes. Niet alleen om haar wat van haar pijn af te leiden, ook om zelf wat minder met de kilometers bezig te zijn.

Op een straathoek mochten we even op een paar stoelen zitten om haar knie wat rust te geven. Bleek dat de lieve mensen daar elk jaar hun rustplek voor de wandelaars inrichtten waar we helemaal gratis op koffie, thee, soep, krentenbrood enz. werden onthaald. Fantastische mensen, nogmaals bedankt. Toen ik even naar de wc ging vroeg de gastvrouw of opa gezellig met de kleindochter aan de wandel was; dat heb je met een leeftijdsverschil van ruim een halve eeuw. Maar helaas de kleindochters moeten nog wachten tot ze 12 zijn.

Nadat mijn nieuwe reisgenote haar benen stevig had ingewreven met Perskindol, wandelden we gezellig kletsend verder. Ondertussen slaagde ze er als een kind van deze tijd in om al lopende te WhatsAppen en met haar familie te bellen. Ze liet me weten dat haar familie erg blij was dat ze een wandelmaatje had gevonden. Ze vertelde onderweg van alles over haar vader die ruim 20 jaar geleden met zijn Nederlandse vrouw uit Guatemala naar Nederland kwam om hun kinderen een betere toekomst te bieden. En over haar grootouders in Guatemala die ze dus maar zelden ziet. Dat is namelijk wat verder weg dan Den Haag of Hitchin. Eigenlijk hebben we dus niks te klagen. Ook serieuzere onderwerpen kwamen ter sprake zoals ernstig zieke familieleden en haar toekomstplannen.

Op de zeven heuvelen probeerde ik me zo goed en zo kwaad als het ging in te houden. Ik had haar wel uitgelegd dat mijn inschatting van de heuvelen wat optimistisch was gezien het terrein waar ik meestal wandel. Het ging dus minder snel dan mijn gebruikelijke zevenheuvelentempo. Bovendien moesten we af en toe even rust houden, zodat ze haar benen weer kon verzorgen. Voor mij was het echter een erezaak geworden om haar over de finish te brengen. Al hield ik wel nauwlettend de tijd in de gaten.

De laatste 10 km of zo heeft ze echt af moeten zien. Nog een paar keer moest ze stoppen om haar benen te verzorgen. Het lopen ging traag en moedeloos en ik moest regelmatig even halt houden zodat ze kon volgen. Maar uiteindelijk heeft ze de Wedren gehaald; een echte kanjer.

Op de Wedren werd zij opgewacht door broer en vriend. Nadat we ons hadden afgemeld hebben we hartelijk afscheid genomen. Ik heb haar een paar ibuprofen pillen en wat goede adviezen meegegeven en gezegd dat ik er op reken dat zij morgen de laatste dag gaat halen.

Ik kwam dus wat later binnen dan normaal; rond 16.30 op de Wedren. Minder moe dan ik had verwacht na al mijn aanmoedigingspogingen; heel rustig lopen heeft soms misschien ook voordelen. En ook mijn been heeft zich normaal gedragen.

Het goede nieuws dat in de loop van de dag binnenkwam is dat we vanwege het warme weer morgen 10km minder moeten lopen. In principe moet het dus heel doenbaar zijn.

Lieve vrienden, tot morgen.