De dag van Wijchen

Hallo lieve vrienden,

Vanmorgen ben ik ook weer vroeg naar de Wedren gegaan. Kwart voor vier stond ik klaar om te vertrekken. Om vier uur hebben we een minuut stilte gehouden voor de MH17-slachtoffers. Dat is vandaag precies 10 jaar geleden. Daarna konden we vertrekken. De rij kwam in beweging … en deed er 24 min over voordat ik door het poortje kon vertrekken. Kennelijk liep iets niet helemaal goed.

De weersverwachting zei dat het droog zou blijven en pas na de middag zou gaan regenen. Dus vertrokken we in een druilerig buitje. Gelukkig maar een klein buitje. Na de middag is het dan weer niet gaan regenen, maar werd het bijna 30 graden.

Mijn been deed het redelijk vandaag. Bovendien kon ik nu af en toe een slachtoffer uitzoeken om een praatje te maken. Dan vliegt de tijd wat meer als je loopt. De eerste dag zijn de meeste deelnemers nog te veel met zichzelf bezig om rustig een praatje te beginnen.

Slachtoffers uitzoeken is minder evident dan het klinkt. Veel mannelijke deelnemers zijn tegenwoordig 1,90m, 2m of groter. Dus dan moet ik met mijn hoofd achterover omhoog roepen of de betrokkene een praatje wil. Vrouwelijke deelnemers zijn gemiddeld 20cm kleiner; dat gaat iets gemakkelijker. Bovendien lopen veel lopers samen met vriendjes. Derhalve zijn ze vaak meer met die vriendjes bezig en minder geïnteresseerd in iemand die vanuit de diepte omhoog roept.

Contact maken gaat het best tijdens de lus waar alleen de 50km-lopers komen. Daar is het minder druk en herken je mogelijke gesprekspartners gemakkelijker.

Zo liep ik een tijdje samen op met een beveiliger van het AMC (Amsterdams universitair medisch centrum). Toen ik begon over de agressie in ziekenhuizen, bleek dat zijn beleving anders was dan wat ik van onze medische dochter/schoondochters hoor. Hij begon meteen over neergeschoten criminelen en dergelijke waarvoor extra beveiliging nodig was.

Ik heb ook met een paar sponsorlopers voor ernstige ziekten lopen praten. Ik zal jullie hun persoonlijke redenen hier besparen.

De laatste gesprekspartner was een meisje van begin twintig. Alleen lopend, ongeveer 1,70m, dus gemakkelijk aanspreekbaar. Ze liep een klein beetje moeilijk en bleek dankbaar voor de afleiding van een gesprek. Ze had een paar jaar geleden, toen ze nog jong genoeg was, al een paar keer de 30km gelopen. We hebben gezellig gebabbeld over haar studieplannen, de kwaliteit van onze wandelsokken, haar wandelvrienden die haar hadden gezegd dat ze maar vast door moest lopen omdat ze het wat moeilijk had en meer van dat soort zaken. Toen we in Wijchen vast liepen in de mensenmassa aldaar namen we afscheid. Ze bedankte me met de woorden dat de afleiding van het gezellig kletsen haar nieuwe energie had gegeven. Dat was wederzijds.

In Wijchen liepen we zoals gezegd vast in de mensenmassa. Daar kwamen de 50km, 40km en 30km bij elkaar. Waarschijnlijk als gevolg van de nieuwe startprocedure (één tijdslot per afstand in plaats van 2 voor de 40km en 2 voor de 30km) kwam de bulk van alle afstanden op hetzelfde ogenblik bij elkaar. Met een erg groot oponthoud tot gevolg, maar eindelijk kon ik aan het laatste stuk beginnen.

Toen ik vlak voor de finish stond te wachten tot de verkeersregelaar ons door zou laten, speelde de muziek “er staat een paard in de gang”. Ineens voelde ik een hand op mijn schouder. Verbaasd keek ik om. Een stevig gebouwde man stond klaar om een polonaise in te zetten. Kennelijk een soort Pavlov-reactie. Paard in de gang betekent polonaise. Ik heb de hand wat oneerbiedig afgeschud en daarmee hield de polonaise gelukkig op.

Een paar minuten later meldde ik me af om vervolgens naar huis te fietsen waar Astrid en Marja (even op bezoek) een lekkere kop thee met gebak voor me hadden.