Dag 3, warm maar niet te zonnig

Hallo fans,
Ook vanmorgen liep de wekker weer om drie uur af. Het duurde even voordat ik besefte wat er aan de hand was. Oh ja, ik werd geacht op te staan en niet alleen nu, ook morgen zou dat zo gaan. Ik heb dus mijn hoofd heen en weer geschud in de ijdele hoop wat wakkerder te worden, heb me op de automatische piloot aangekleed en ben naar beneden gestrompeld. Gelukkig had Astrid zoals steeds alles perfect klaar gezet, zodat ik alleen maar hoefde te doen alsof ik wakker was.
Op de Wedren aangekomen was ik wakker genoeg om weer naar het juiste poortje te gaan om om vijf over vier te vertrekken. De hele dag werd ik echter achtervolgd door visioenen van een groot koel bed die gaandeweg erger werden. Tegen het eind van de wandeling moest ik zelfs de neiging onderdrukken om met mijn ogen dicht te gaan lopen. Ik heb het in Bangkok wel eens gepresteerd om staande in een bus in slaap te vallen, maar toen was er een chauffeur die reed. Nu moet ik zelf mijn weg zoeken en dat gaat niet zo goed als je loopt te slapen.
De tocht zelf verliep ook nu weer voorspoedig. Het was weliswaar warm, maar het grootste deel van de tijd schermde een vriendelijke altocumulus de zon af; soms door de zon uiteen gedreven tot verspreide schapenwolkjes, soms aaneengroeiend tot bijna altostratus. Met andere woorden: het was wisselend bewolkt. De zon veroorzaakte dan ook weinig ongemak.
In Middelaar pauzeerde ik met thee en soep bij de tent waar ik vorig jaar aan een ware hoosbui ontsnapte. Nu niet binnen maar lekker in de buitenlucht. Geplaagd door de visioenen van grote koele bedden bleef ik veel te lang onderuitgezakt zitten. Pas na een half uur pauze vertrok ik weer.
De weg ging verder naar Gennep, precies halverwege de 50 km en de enige bruisende plaats in de 50 km-lus, waarna de terugtocht richting Nijmegen begon. Onderweg raakte ik aan de praat met een vader en zoon. Hoewel de vader pas aan zijn derde kruisje bezig was, had hij al vaak een van de afstanden gelopen. Eerst als begeleider van zijn zoon die toen nog zoontje was de 30 km. Toen zou hij de 50 km doen, maar besloot zijn moeder ook eens een keertje mee te doen. Hij dus als niet ingeschreven begeleider met zijn moeder mee, weer de 30 km. Toen deed hij echt mee, maar werd de Vierdaagse na de eerste dag afgelast. Toen deed hij weer echt mee, maar kreeg hij na drie dagen een hevige spierontsteking. Uiteindelijk is het nu dus toch goed gekomen en lopen vader en zoon samen de 50 km.
Omdat de vader vaak last heeft van blaren, heb ik hem mijn sokkentruc aan de hand gedaan; sokken binnenstebuiten want de buitenkant is veel beter afgewerkt dan de binnenkant. Vader en zoon begonnen te lachen. Zo deden zij het ook al een paar jaar. Grote ontdekkingen worden inderdaad vaak door verschillende mensen op ongeveer hetzelfde ogenblik gedaan.
De tweede pauze was weer vlak voor het klimmetje dat de aanloop vormt voor de zeven heuvelen, ditmaal buiten op een piepklein terrasje van een wandelvereniging en ook weer iets langer dan normaal. Daar zat ik naast een wat oudere dame, d.w.z. ouder dan ik. Klimmetjes waren echt haar ding, wat ik fijn voor haar vond. Daarna vertelde ze dat ze een paar jaar geleden tijdens een tocht in Tibet regelmatig achterom keek met een gevoel van wauw wat heb ik al veel geklommen. Ik denk niet dat de zeven heuvelen haar problemen hebben opgeleverd.
Een groep Duitse militairen zong luidkeels diverse liederen aangemoedigd door een schorre voorzanger. Hij had kennelijk te veel voorgezongen. Helaas wordt het zingen steeds vaker vervangen door geluid dat uit contrapties in of aan rugzakken komt. Niet alleen bij groepen, maar ook bij veel individuele lopers. Ook langs de kant lijkt steeds meer elektronische muziek ten gehore te worden gebracht. Het voordeel is dat ik nu weet dat het nuttig is een tietatoeter op je waterscooter te hebben of een woonboot in de haven. De topper van dit jaar is iets met meloenen: ze is de dochter van de groenteboer, maar alle mannen noemen haar een whooohauw.” Afgezien van het twijfelachtige gebruik van het voegwoord “maar” doet zich hier een seksistische inslag vermoeden. Ik heb echter diverse vrouwen luidkeels mee horen zingen. Misschien kennen zij de dochter van de groenteboer persoonlijk.
Op de zeven heuvelen deed ik de schokkende ontdekking dat de afrastering van het bos was hersteld. Nu was het niet langer mogelijk het bos te betreden om daar discreet een boom te bewateren. Nu heb ik noodgedwongen iets minder discreet bewaterd. Geen boom trouwens.
Om even over half drie was ik op de Wedren. Omdat de Ludomethode gisteren goed gewerkt heeft, ook vandaag geen massage genomen. Op de fiets naar huis trof ik Marja en Astrid op een terrasje. Daar ben ik toen eerst maar neergeploft om een beetje bij te komen, nog steeds achtervolgd door visioenen. Ook Astrid heeft daar trouwens last van. Nog 1 dag volhouden, dan mogen we eraan toegeven.

Dik