Op de helft
Door: Dik
Blijf op de hoogte en volg Dik
18 Juli 2018 | Nederland, Nijmegen
Hallo lieve vrienden,
Gisteravond ben ik iets over tienen als een blok in slaap gevallen, een comateuze toestand die ik tot de wekker om drie uur afliep in stand heb gehouden. Om kwart voor vier stond ik weer op de Wedren. Ditmaal was er een immense rij voor het poortje. Gelukkig zijn mensen nogal kuddedieren. Er was één immense rij, waarin de meeste lopers aanschoven, bang dat zij uit de kudde verstoten zouden worden als ze iets ander deden. Daarnaast waren er drie of vier piepkleine rijtjes waar minder schuchtere exemplaren zich durfden op te houden. Ik heb dan ook al mijn moed bij elkaar geraapt en ben in zo’n korte rij gaan staan. En zo was ik al om zes over vier door het poortje.
Nijmegen uit verliep voorspoedig. Daarna volgde een tocht door een welhaast idyllisch landschap. Nevels kwamen omhoog boven de plassen. Ik denk resten van meanders van de Maas. Op een gegeven ogenblik kwam de zon door en kregen de nevels een gouden glans die als een deken boven het water lag. En toen moest ik doorlopen.
Ergens voor Wijchen raakte ik in gesprek met een paar lopers. Dan vliegen de kilometers sneller voorbij. Zo werd ik voor de moeilijke keuze gesteld: ga ik naar mijn vaste pleisterplaats, die met de nogal zoute soep, of waag ik het erop dat ik, voor de 50 km -lus begint, nog een andere uitspanning tref. Ik koos voor het laatste. Een gesprek dat de kilometers laat vliegen is nooit weg. Honderd meter voorbij mijn pleisterplaats besloten mijn nieuwe metgezellen een rustpauze in te lassen. Weg was mijn gesprek.
Een half uurtje verder vond ik een klein verscholen terrasje in Balgoij, een dorpje waar ik al 10 jaar kom, maar waarvan ik het bestaan eerlijk gezegd nog nooit had opgemerkt. Er is een kerk, er staan een paar huizen en ze hebben een terrasje, ‘t koffiepuntje. Maar ze hadden behalve koffie ook thee en soep. Minder zout dan de soep van mijn andere pleisterplaats, wat inhield dat ik het kommetje helemaal moest leegeten om voldoende zout binnen te krijgen. Dat gaf wel een beetje een opgeblazen gevoel.
Al lopende en pratende leer je allerlei nuttige zaken. Zo weet ik nu dat telers van pootaardappelen speciale karretjes hebben. Daarmee rijden ze regelmatig door de aardappelakkers. Er zijn drie inzittenden die goed opletten of er planten tussen staan die tekenen van virusbesmetting of andere ziekten vertonen en trekken die eruit. Als een perceel te ziek is, kunnen ze de pootaardappelen niet gebruiken. Dan gooien ze er een vracht kunstmest bij en hopen ze dat de zieke pootaardappelen alsnog uitgroeien tot consumptieaardappelen. Nu weet je wat je op je bord krijgt.
Bij de tweede doorgang van Wijchen voegden de 40 km-lopers zich weer bij ons en raakte ik aan de praat met een dame die de 40 km liep. Het was een boeiend gesprek met iemand van een heel andere planeet. Ze bleek 38 te zijn ondanks een nogal kinderlijke uitstraling. Haar twee kinderen, 7 en 8 jaar oud, waren al kort na de geboorte in een pleeggezin geplaatst, omdat “dat beter voor ze was”. Ze was afgekeurd, omdat ze nu eenmaal laaggeschoold was en toch niks kon. Als hobby’s had ze duursporten; tegen ieder die het horen wilde vertelde dat het tempo voor haar te laag lag, omdat ze gewend was marathons te lopen. Daarnaast deed ze ook kwart triatlons en had ze thuis vier racefietsen staan. Van marktplaats, want nieuwe waren te duur. Ze woonde in een wijk vol met druggebruikers in Rotterdam, nou ja eigenlijk Schiedam. Daar was ze vanuit Nijverdal beland omdat er in Schiedam een woning beschikbaar was. En zo ging het door, maar de rest zal ik jullie besparen.
Toen er voorbij Wijchen weer wat meer ruimte op straat kwam, verdween ze in haar wat hogere tempo al snel uit mijn gezichtsveld en ben ik op mijn gemak doorgelopen naar Nijmegen waar ik even over twee op de Wedren aankwam. Helaas was mijn geld zo goed als op. Mensen die mij wat beter kennen, weten dat ik als mijn geld op is meestal nog wel een briefje van 50 uit mijn portefeuille kan opdiepen. Ik had echter vóór de Vierdaagse alle overtollige troep uit mijn portefeuille gehaald. Zo ook dat briefje van 50. In plaats van een massage heb ik de methode van Ludo dus maar toegepast. Die houdt in bad halfvol koud water en daar dan zo lang mogelijk in zitten zodat je benen onder water liggen. Brr, maar het is wel effectief. Ik houd het trouwens niet echt heel lang vol en heb na deze behandeling al snel een warme douche genomen.
Hiermee zijn we aan het eind gekomen van dag 2. Ik zal morgen onder het lopen weer aan jullie denken en een beetje extra aan Wim die, als alles goed gaat, morgen wordt geopereerd.
Dik
Gisteravond ben ik iets over tienen als een blok in slaap gevallen, een comateuze toestand die ik tot de wekker om drie uur afliep in stand heb gehouden. Om kwart voor vier stond ik weer op de Wedren. Ditmaal was er een immense rij voor het poortje. Gelukkig zijn mensen nogal kuddedieren. Er was één immense rij, waarin de meeste lopers aanschoven, bang dat zij uit de kudde verstoten zouden worden als ze iets ander deden. Daarnaast waren er drie of vier piepkleine rijtjes waar minder schuchtere exemplaren zich durfden op te houden. Ik heb dan ook al mijn moed bij elkaar geraapt en ben in zo’n korte rij gaan staan. En zo was ik al om zes over vier door het poortje.
Nijmegen uit verliep voorspoedig. Daarna volgde een tocht door een welhaast idyllisch landschap. Nevels kwamen omhoog boven de plassen. Ik denk resten van meanders van de Maas. Op een gegeven ogenblik kwam de zon door en kregen de nevels een gouden glans die als een deken boven het water lag. En toen moest ik doorlopen.
Ergens voor Wijchen raakte ik in gesprek met een paar lopers. Dan vliegen de kilometers sneller voorbij. Zo werd ik voor de moeilijke keuze gesteld: ga ik naar mijn vaste pleisterplaats, die met de nogal zoute soep, of waag ik het erop dat ik, voor de 50 km -lus begint, nog een andere uitspanning tref. Ik koos voor het laatste. Een gesprek dat de kilometers laat vliegen is nooit weg. Honderd meter voorbij mijn pleisterplaats besloten mijn nieuwe metgezellen een rustpauze in te lassen. Weg was mijn gesprek.
Een half uurtje verder vond ik een klein verscholen terrasje in Balgoij, een dorpje waar ik al 10 jaar kom, maar waarvan ik het bestaan eerlijk gezegd nog nooit had opgemerkt. Er is een kerk, er staan een paar huizen en ze hebben een terrasje, ‘t koffiepuntje. Maar ze hadden behalve koffie ook thee en soep. Minder zout dan de soep van mijn andere pleisterplaats, wat inhield dat ik het kommetje helemaal moest leegeten om voldoende zout binnen te krijgen. Dat gaf wel een beetje een opgeblazen gevoel.
Al lopende en pratende leer je allerlei nuttige zaken. Zo weet ik nu dat telers van pootaardappelen speciale karretjes hebben. Daarmee rijden ze regelmatig door de aardappelakkers. Er zijn drie inzittenden die goed opletten of er planten tussen staan die tekenen van virusbesmetting of andere ziekten vertonen en trekken die eruit. Als een perceel te ziek is, kunnen ze de pootaardappelen niet gebruiken. Dan gooien ze er een vracht kunstmest bij en hopen ze dat de zieke pootaardappelen alsnog uitgroeien tot consumptieaardappelen. Nu weet je wat je op je bord krijgt.
Bij de tweede doorgang van Wijchen voegden de 40 km-lopers zich weer bij ons en raakte ik aan de praat met een dame die de 40 km liep. Het was een boeiend gesprek met iemand van een heel andere planeet. Ze bleek 38 te zijn ondanks een nogal kinderlijke uitstraling. Haar twee kinderen, 7 en 8 jaar oud, waren al kort na de geboorte in een pleeggezin geplaatst, omdat “dat beter voor ze was”. Ze was afgekeurd, omdat ze nu eenmaal laaggeschoold was en toch niks kon. Als hobby’s had ze duursporten; tegen ieder die het horen wilde vertelde dat het tempo voor haar te laag lag, omdat ze gewend was marathons te lopen. Daarnaast deed ze ook kwart triatlons en had ze thuis vier racefietsen staan. Van marktplaats, want nieuwe waren te duur. Ze woonde in een wijk vol met druggebruikers in Rotterdam, nou ja eigenlijk Schiedam. Daar was ze vanuit Nijverdal beland omdat er in Schiedam een woning beschikbaar was. En zo ging het door, maar de rest zal ik jullie besparen.
Toen er voorbij Wijchen weer wat meer ruimte op straat kwam, verdween ze in haar wat hogere tempo al snel uit mijn gezichtsveld en ben ik op mijn gemak doorgelopen naar Nijmegen waar ik even over twee op de Wedren aankwam. Helaas was mijn geld zo goed als op. Mensen die mij wat beter kennen, weten dat ik als mijn geld op is meestal nog wel een briefje van 50 uit mijn portefeuille kan opdiepen. Ik had echter vóór de Vierdaagse alle overtollige troep uit mijn portefeuille gehaald. Zo ook dat briefje van 50. In plaats van een massage heb ik de methode van Ludo dus maar toegepast. Die houdt in bad halfvol koud water en daar dan zo lang mogelijk in zitten zodat je benen onder water liggen. Brr, maar het is wel effectief. Ik houd het trouwens niet echt heel lang vol en heb na deze behandeling al snel een warme douche genomen.
Hiermee zijn we aan het eind gekomen van dag 2. Ik zal morgen onder het lopen weer aan jullie denken en een beetje extra aan Wim die, als alles goed gaat, morgen wordt geopereerd.
Dik
-
18 Juli 2018 - 18:15
Willemien:
Hoi Dik, -
18 Juli 2018 - 18:19
Loes :
Lieve Dick,
Wij zullen duimen voor Wim en hopen dat zijn operatie slaagt voor jou een goede dag morgen wij geloven in jou. Kees en loes uit Nuenen -
18 Juli 2018 - 18:17
Willemien:
Deze dag is weer in de “pocket”.
-
18 Juli 2018 - 20:00
Marrigje:
Op de helft en nog super monter!!! Ga zo door Dik, morgenavond nog maar een dagje en dan zit het festijn er al weer op en wachten de Elfsteden in Friesland op je. -
18 Juli 2018 - 19:57
Marrigje:
Op de helft en nog super monter!!! Ga zo door Dik, morgenavond nog maar een dagje en dan zit het festijn er al weer op en wachten de Elfsteden in Friesland op je. -
19 Juli 2018 - 10:35
Linda Cresens:
Proficiat Dik, heel fijn om je verslag te lezen!
Succes voor morgen! -
19 Juli 2018 - 11:23
Jan Willem:
Hoi Dick,
Ik begrijp dat je jaarlijkse pelgrimstocht redelijk verloopt met hier en daar wat kleine pijntjes, maar dat hoort er bi.j zonder dat het een lijdensweg wordt. Als je dit waarschijnlijk leest ben je al op 75% van de tocht en ruik je de stal op de via gladioala al een beetje . Dus home zweet home.
Sterkte en alle lof voor je doorzettingsvermogen.
Jan Willem -
19 Juli 2018 - 18:11
Kirsten:
Goed bezig weer! Fijn dat het lekker gaat :) succes met opstaan morgen en natuurlijk met de laatste 50! En voor mama succes met om 3u ‘s ochtends thee zetten! Groetjes -
20 Juli 2018 - 07:44
Dirk:
Weer fijn je te lezen, Dik. Ik bewonder je uithoudingsvermogen.
Beste groeten,
Dirk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
