Dag twee, aan de warme kant

Hallo lieve vrienden.
Vandaag beloofde “het” een warme dag te worden. “Het” zoals in het KNMI, voor Belgische vrienden het KMI, het Meteoconsult, het weerbericht, het buienradar … een belofte die werd gehouden.
Omdat de meeste deelnemers liefst voor het heetst van de dag weer binnen wilden zijn, stonden er al vroeg lange rijen te wachten op de Wedren. Ik wilde ook wel vroeg binnen zijn, maar kwam helaas niet extra vroeg om te starten. Het scannen van de polsbandjes verliep om de een of andere reden nogal traag en de rijen slonken slechts langzaam. Zo passeerde ik pas om kwart over vier het poortje.
De wandeling verliep voorspoedig. Mijn lichaam had minder neiging om te protesteren en voor ik het wist was ik al op mijn vaste pleisterplaats, de Zuiderpoort in Wijchen. Vorig jaar was ik daar niet geweest, omdat de 55 km naar Druten ging, maar het was er als vanouds. Omdat ik ondanks de toenemende hitte wat moest eten, nam ik een wit broodje kaas. Omdat ik voldoende vocht binnen moest krijgen, nam ik een kopje thee. En omdat ik voldoende zout binnen moest krijgen, nam ik een kopje soep. Ook die was als vanouds. Toen ik de bovenste helft van de soep op had, oordeelde ik dat ik voldoende zout had gegeten. De onderste helft heb ik teruggezet op de bar. In de soep lagen vijf balletjes van mogelijk dierlijke oorsprong. Ik heb gedaan alsof ik ineens vegetariër was geworden en de balletjes in de onderste helft van de soep gelaten.
De dijk langs de Maas naar Niftrik was weer lang en eentonig. De eentonigheid werd gelukkig onderbroken door een groep politieagenten die uit volle borst de gebruikelijke vierdaagseliederen ten gehore brachten, ook de minder nette. Een enthousiaste en solidaire groep. Dit jaar was er een controle aan het einde van de dijk; meestal is die al wat eerder op de dijk. Soms schijnen snoodaards bij Niftrik een stuk af te willen snijden, welke euveldaad aldus onmogelijk werd gemaakt.
Na de dijk wandelden we richting Niftrik zelf. Ik had de indruk dat Niftrik minder uit de kast had gehaald dan voorgaande jaren, wat op zich een prestatie mag worden genoemd.
Onderweg luisterde ik met verbazing naar een medeloper. Hij kon niet omgaan met de Vierdaagse App, want hij was niet zo goed met die moderne dingen. E-mail lukte tegenwoordig wel, maar alleen als iemand hem een mailtje stuurde, want dan kon hij op antwoorden klikken. En dat hij zijn loonstrookje niet meer op papier kreeg, was toch wel erg vervelend. Ik schat dat de goede man bijna twintig jaar jonger is dan ik. Voor ik met hem een discussie kon aangaan over zijn toekomstbestendigheid, was hij weer uit mijn omgeving verdwenen.
Zonder noemenswaardige voorvallen passeerde ik achtereenvolgens de samensmelting met de 40 km en de 30 km. Daarna bereikte ik al snel zaal Verploegen in Wijchen, ook een van mijn vaste pleisterplaatsen, waar ik dankbaar naar binnen vluchtte omdat de hitte buiten, zeker in de zon, enigszins buitensporige proporties begon aan te nemen. Ik heb dan ook wat langer dan gebruikelijk van mijn thee en mijn broodjes zitten genieten.
Op zo’n 12 km voor de finish was het terrein van de KWBN. Omdat ik een grote drang voelde om koud water te drinken, besloot ik het terrein ditmaal wel te betreden en eens te kijken of er water beschikbaar was. Dat was er en ik besloot te investeren in een flesje heerlijk koud water. Om vervolgens toen ik het terrein had verlaten 50 meter verderop tot de ontdekking te komen dat daar een officieel waterpunt was waar water gratis werd uitgedeeld.
Op het laatste stuk nam de hitte nog steeds toe, dus deed ik de bekende truc met mijn hoedje; regelmatig onderdompelen in koud water dat alom werd aangeboden door vriendelijke particulieren. Er kwam steeds meer bewolking opzetten die de zon aan het zicht onttrok, maar tegelijkertijd werd het door de toenemende luchtvochtigheid steeds benauwder. De laatste loodjes werden dan ook steeds zwaarder.
Bij het binnenlopen van Nijmegen maakte ik een praatje met een aardig meisje. Zij liep de 40, maar haar moeder liep de 50 net als ik. Zij had nog niet voldoende tijd om te trainen voor de 50, “maar”, zei ze, “misschien ga ik ook wel de 50 doen als ik oud ben.” Ja hoor, wrijf het er maar in. Even verderop, de finish was nog maar een half uurtje verwijderd, klonk er zo’n 40, 50 m achter me een geschreeuw en gekerm dat door merg en been ging. Een loopster was aangereden door een scootmobiel waar ze nu in een onaangename positie half onder lag. Er vormde zich terstond een grote menigte om haar heen, dus ben ik maar niet teruggelopen. Even later kwam een ambulance aanrijden.
Om twintig over twee arriveerde ik op de Wedren, blij en opgelucht dat de zware warme tocht er opzat. Maar toch ook een beetje bedrukt.

Dik