De eerste dag, een omgekeerde route

Hallo lieve allemaal,
Iedereen bedankt voor de vele harten die jullie me op deze site, per e-mail of WhatsApp of via Astrid onder de riem hebben gestoken. Ik heb ze liefdevol met me meegedragen.
Zoals ieder jaar liepen ook nu weer mijn horloge en mijn telefoon om drie uur af. Eigenlijk was dat niet nodig, want mijn ingebouwde wekker had me al om kwart voor drie wakker gemaakt en dus lag ik ongeduldig te wachten. Die ingebouwde wekker was meteen de enige medewerking die mijn besturingssysteem wenste te verlenen. Fietsen naar de Wedren ging nog, maar lopen moest ik op eigen kracht doen, terwijl de rest van mij vond dat ik in mijn bed hoorde.
Toen ik tegen tien voor vier op de Wedren aankwam, stonden er alweer lange rijen ongeduldig wachtende lopers. Gelukkig viel het startschot al een paar minuten voor vier en om acht over vier ging ik door het poortje en begon mijn wandeling van 52,2 km.
De organisatoren hadden in hun wijsheid besloten om de route om te keren. Voorgaande jaren waren de beruchte dijk en de centra van Valburg en vooral Elst knelpunten omdat de lopers van alle afstanden daar aan het eind tegelijk doorkwamen. Omdat de verschillende afstanden op verschillende tijden starten, passeerden we de knelpunten nu aan het begin in verschillende groepen en werd er niet meer gekneld. We kwamen aan het eind wel samen door Bemmel en Lent, maar daar knelde het toch minder.
Een omgekeerde route betekent voor de neringdoenden langs de route een hele omschakeling. Waar vorig jaar slaperige lopers snakten naar koffie of thee of zelfs een heel ontbijt, passeerden nu vermoeide lopers die vooral veel vocht moesten binnenkrijgen. En waar in het verleden uitgedroogde lopers passeerden, was nu grote behoefte aan ontbijtachtige waren.
Voor de lopers betekende dat dan weer dat we op zoek moesten naar nieuwe pleisterplaatsen om onze nood te lenigen. Zo belandde ik in Elst in een uitspanning waar ik vroeg om een kop thee en een broodje kaas. De dame die mij hielp, moest eerst kijken of ze zulke broodjes hadden en kwam terug met de vraag of een tosti voldoende op een broodje kaas leek. Nee dus. Gelukkig krijg ik altijd veel proviand mee, waar ik dan maar een gat in heb geslagen.
Als tweede pleisterplaats had ik gekozen voor het clublokaal in Huissen waar ik de afgelopen jaren mijn eerste rustpauze hield. Ook daar hadden ze het nog niet helemaal begrepen. Bij gebrek aan vroege gasten waren ze gesloten. Duh, alsof er om een uur of elf geen mensen zijn die snakken naar koffie of thee. Gedesillusioneerd ben ik doorgelopen. Gelukkig waren iets verderop hooibalen neergelegd waar we op konden zitten om ons tegoed te doen aan versnaperingen die door dames van de Rotary aan de man werden gebracht.
Met nog zo’n 10 km te gaan, passeerde ik het meeting point van de Koninklijke Wandelbond Nederland. Oplettende vrienden zullen gisteren de foto van Dik met button hebben gezien. Die heb ik gisteren verworven door me in te schrijven als lid van genoemde bond en geeft toegang tot de vele faciliteiten op het meeting point. Nu is ongeveer een op de drie lopers lid van de bond en het mag dan ook geen verbazing wekken dat het terrein behoorlijk gevuld oogde. Gelukkig had ik nog geen uur eerder de dames van de Rotary met mijn bezoek vereerd, dus voelde ik niet meteen behoefte om mij tussen de meute te begeven. Bij de omheining stond echter een paar tafels overladen met bananen. Voor mij spoedde een loper zich naar het hekwerk om te vragen of hij een banaan mocht. “Nee meneer, die mogen we alleen aan mensen met een button geven.” Yes! Ik ook naar het hek en opgemerkt dat ik kennelijk wel in aanmerking kwam voor een banaan. Die werd me prompt toegeworpen. Nu vang ik als eenogige toegeworpen bananen slechts met moeite, maar deze wist ik te grijpen voor hij onbereikbaar voor mij op de grond viel
In de drukte van Bemmel passeerde een meisje van drie turven hoog, nou ja de eerlijkheid gebied te zeggen dat het ruim vier turven waren en dat ze een jaar of dertien leek. Als een dartele jonge hond bewoog ze zich door de mensenmassa, terwijl ze af en toe omkeek naar haar begeleiders of die haar konden volgen. Enthousiast vertelde ze over een groep mannen, hoe heet dat ook alweer, o ja, soldaten, die helemaal niet zo snel liep. Tegen de tijd dat we Bemmel verlieten, zag ik haar inmiddels zo’n 50 meter verderop en even later ging ze een rustplaats op, gevolgd door haar begeleiders. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, en zij gaat die toekomst wellicht binnen met de meest overweldigende indrukken die een klein vierdaagsemeisje zich maar kan wensen.
Inmiddels had mijn besturingssysteem ingezien dat de finish aanmerkelijk dichterbij was dan de start, wat resulteerde in een extra impuls om door te lopen en zo kwam ik toch redelijk monter binnen om half drie.
Na aankomst heb ik me zoals andere jaren laten masseren. Aan de massagetafel verscheen een klein, tenger meiske. Eerst deed ze mijn wat stijve quadriceps met een kracht die ik niet achter haar had gezocht. Ik had haar gevraagd om ook mijn schouders los te maken. Ik was vergeten uit te leggen dat het niet de bedoeling was dat ik mijn schouders daarna in mijn rugzak mee naar huis zou nemen. Het was in ieder geval een goede massage, want na afloop kon ik goed voelen waar ze me overal had geraakt.
En zo lieve allemaal is dag 1 ten einde. Nu snel naar bed in de hoop dat het opstarten morgenvroeg beter gaat.
Dik