met dank aan de ondergaande maan

Hallo lieve fans,
Om vandaag kort samen te vatten: ja, ik heb het gehaald. Dit was met 57,2 km de langste afstand en volgens de vierdaagseapp was ik om 16h23binnen. Dat had wat vroeger kunnen zijn, maar daarover straks meer.
Toen vanmorgen de wekker afliep, protesteerde mijn systeem al minder dan gisteren. Nou ja, aangenaam is nog steeds anders, maar het begint te wennen. En zo stond ik weer rond kwart voor vier op de Wedren. Wij konden gewoon om vier uur starten, terwijl de 40 en 30 km een half uur waren vervroegd. In die categorieën zitten veel kwetsbare deelnemers, zoals kinderen, vrouwen en zestigplussers, vandaar. De eerste groep van de 40 km mocht dus al om half vijf starten. En als je dan wat vroeger gaat klaarstaan, kun je dus midden in de 50/55 km-groep al meestarten. Hier en daar werd wel wat commentaar geleverd, maar dat sorteerde niet echt effect.
Tegen de tijd dat we Nijmegen bijna achter ons lieten, gebeurde er een klein drama, dat wel leuk was geweest als ik niet zelf het slachtoffer was geweest. Ik had een toiletbezoek gepland op de plek waar je zo ongeveer Nijmegen verlaat. Nu stond er een halve kilometer daarvoor een bordje in een voortuin dat de passanten kond deed van het feit dat er een inpandige wc aanwezig was. De verantwoordelijke persoon stond naast het bord en bevestigde mij dat het mij vrij stond van het toilet gebruik te maken. Ik dus mijn spullen op de grond gedeponeerd en het toilet overeenkomstig het gebruiksdoel gebruikt. Daarna een petitie van de vrouw des huizes voor meer toiletten langs het parcours ondertekend, rugzak op mijn rug en opgelucht mijn tocht voortgezet. Na een kwartiertje kon ik aanschouwen hoe een grote zilveren volle maan laag boven de flatgebouwen stond. Een betoverende aanblik, maar al mijmerende bedacht ik dat een ondergaande volle maan betekent dat de zon aanstonds opkomt. Om mijn hoofd tegen de brandende zon te beschermen, heb ik gelukkig mijn … Vertwijfeld greep ik naar mijn hoofd. Leeg, d.w.z. uitwendig. Mijn hoedje moest nog bij de wc liggen. En zo zag de Vierdaagse een deelnemer die in looppas anderhalve kilometer terugholde naar de plaats waar hij zo gastvrij was onthaald. Nu zijn Vierdaagselopers niet ingesteld, noch gesteld op dravende tegenliggers, dus de terugtocht ging minder snel dan gewenst. Ontroerend was de bezorgdheid van zowel toeschouwers als lopers; tal van hen wezen mij erop dat ik de andere kant op moest.
Gelukkig was mijn hoedje er nog. Het heeft op vijf continenten mijn hoofd beschermd tegen de invloeden van de barre omgeving. Het heeft mij op al mijn Vierdaagsen vergezeld. Dus jullie zullen begrijpen dat ik wanhopig was toen ik het ineens miste.
Al met al heb ik dus vandaag bijna 60 km gelopen, waarvan bijna 1,5 in lichte looppas. Tsja, weg goede voornemens van easy going en liever niet doodvallen. De adrenaline heeft mijn tempo nog een paar uur opgestuwd. Ik heb wel geprobeerd zen te doen, maar ik heb helaas geen idee wat zen precies is en hoe het moet.
Nu bleek mijn probleem niet uniek. Eenmaal op de specifieke lus voor de 55 km zwalkte voor mij een jongmens onzeker over de weg. Als goede burger sprak ik hem aan om te zien of hij wellicht enige hulp behoefde. Om een gesprek te beginnen, maakte ik de opmerking “dit is hoe warm het was en hoe ver?” Misschien kende hij zijn klassieken. Daar ben ik niet achter gekomen, want zijn antwoord was “sorry, I am English.” Uit zijn verwarde relaas begreep ik dat hij op de 40 km militair was terechtgekomen. Waarschijnlijk omdat hij slaapwandelde. Hij had dus ook een heel stuk extra gelopen, vandaar dat hij wat vermoeid overkwam. Hij verzekerde mij dat alles goed met hem ging en dat hij het wel zou redden. Daarna heb ik hem niet meer gezien. Misschien slaapwandelt hij nog steeds…
Het hoogtepunt van de etappe was vandaag Druten. Die plaats had hard gelobbyd om etappeplaats te worden in dit speciale jaar. En ze hadden alles uit de kast gehaald om zich waar te maken. Bij het binnengaan van de gemeente kregen we een gemeentepaspoort. Vijftien meter verder zaten een paar beambten visastempels te zetten in de paspoorten en nog iets verder stonden beambten de paspoorten te controleren. Tot slot kreeg iedere deelnemer een gedenkpenning aangeboden.
Tal van dorpen binnen de gemeente werden aangedaan. We maakten kennis met plaatsjes als Leur (nee niet in de Efteling), Bergharen, Horssen en Afferden. En overal juichende mensen alsof we al op weg waren naar de finish. Overal muziek, een erepodium voor de plaatselijke hoogwaardigheidspersoon, extra terrasjes, kortom een meer dan volwaardige etappeplaats die een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. En dan nog even dat aandoenlijke meisje dat nu voor het eerst high fives van Vierdaagselopers kon verzamelen. Toen ik haar er een gaf, riep ze luid en duidelijk “tweehonderdveertig!”
Het voordeel van de grote extra lus naar Druten was dat we goed konden doorlopen. Ik denk dat dat mijn redding was vandaag. Ik heb zelfs drie pauzes kunnen inlassen in plaats van de gebruikelijke twee. Met die 60 km was dat meer dan welkom.
De rest van de route verliep zonder bijzondere gebeurtenissen. Het was warm, dat wel, maar dragelijk door een milde wind die ons verfriste.
Jullie een goede nachtrust toewensend en zelf nu op weg naar mijn bed,
Dik
NB ook nu weer niet nagelezen.