Dag 1, warm en zonnig
Door: Dik
Blijf op de hoogte en volg Dik
17 Juli 2018 | Nederland, Nijmegen
Hallo lieve allemaal,
Bedankt voor de vele aanmoedigingen die ik via alle mogelijke kanalen weer van jullie mocht ontvangen. Na een korte nachtrust, niet alleen ingekort door een luidruchtig feestje van een jarig buurmeisje, maar ook door de tropische temperaturen die in Nijmegen heersen, stond ik om drie uur vanmorgen mijn loperstenue aan te trekken, terwijl Astrid met nog minder nachtrust werkte aan het onderhouden van mijn inwendige mens.
Om kwart voor vier belandde ik al op de Wedren om zo vroeg mogelijk te kunnen starten. Onderweg werd ik voorbijgestoken door een paar rolstoelers die ook zo vroeg mogelijk wilden starten. Mensen in een rolstoel zijn net gewone mensen. Ik stond dus redelijk vooraan bij de start en ben om ongeveer vijf over vier vertrokken.
Bij het verlaten van Nijmegen via de Waalbrug stond een lolbroek met een geel hesje aan “controle” te roepen. Grapje natuurlijk, we waren nog geen half uur onderweg. Iedereen liep dan ook onverstoorbaar door, tot er ineens een handvol controleurs een gaatje in onze loperskaarten wilde maken. Gefriemel in een hoop rugzakken en dergelijke alom. Zo hadden de controleurs er voor het heetst van de dag al een deel van hun werk opzitten.
Vanaf de Wedren regende het trouwens; ongeveer één druppel per persoon per minuut. We liepen echter wel de bui tegemoet. Al snel werd de bui heviger en voelden we ongeveer één druppel per persoon per stap. Niemand scheen het nodig te vinden regenkleding aan te trekken. De druppels brachten niet echt verfrissing; het werd eerder benauwder omdat de luchtvochtigheid 100% was. Na een kwartiertje werd het weer droog.
Daarna een praatje gemaakt met een loper uit de buurt van Nijmegen. Hij had vorige week nog even snel 55 km gelopen. Daar kom ik dan aanzetten met mijn 28 km. Overigens heb ik dankzij de plaatselijke wandelknooppunten al een aantal onverwachte paadjes en weggetjes door het landschap rond Overijse ontdekt. Mocht je je geroepen voelen in die omgeving een stukje te wandelen, dan kan ik dus een klein beetje gidsen. Het hoeft niet meteen een wandeling van 30 km of meer te zijn.
Bij het wandelen door Valburg stond de zon inmiddels bijna een graad of tien boven de horizon. Niet alleen begon het wat warmer te worden, ook scheen hij recht in mijn gezicht. Van de toeschouwers en de lopers voor mij heb ik daar dan ook eigenlijk alleen maar donkere silhouetten gezien. Dat bleef zo tot Elst. Toen stond de zon inmiddels zo hoog dat de klep van mijn petje de zon uit mijn ogen hield. Mijn petje is dit jaar niet mijn veelbesproken hoedje. Dat zit ineens te strak om mijn hoofd; het voorbije jaar teveel kennis in mijn hoofd gestopt. Nu draag ik het tropenpetje dat ik vorig jaar heb gekocht voor we naar Ecuador gingen. Het hoedje neem ik nog wel mee om in bakken met water te dompelen om mijn hoofd koel te houden.
In Elst zat het eerste groepje bejaarden in rolstoelen langs de kant. De meesten keken alsof ze zich afvroegen waarom ze daar naar al die lopende mensen moesten kijken. Voor zover ze zich nog wat afvroegen dan. Uiteraard hoop ik niet op die manier te eindigen, maar als dat toch gebeurt, zet mij dan ook maar langs de kant als toeschouwer. Misschien dat ik dan toch nog ergens diep van binnen een herinnering koester aan de keren dat ik de Vierdaagse liep.
Iets voorbij de bejaarden passeerde ik een vrij potige loper die rustig sjoksjok liep. In zijn linkerhand had hij iets wat op een koord leek en aan de andere kant van dat koord liep een wat tengerder persoon met een bordje op zijn rug. “Ik ben slechtziend,” stond er op zijn bordje. Dat zijn de echte helden van de Vierdaagse.
Terwijl ik zo met mijn levensbeschouwingen bezig was, was ik aangekomen bij een kraampje langs de weg dat onder andere thee verkocht. Daar twee koppen genomen, wat koud water erbij en opgedronken. De thee bleek eigenlijk al vrij koud te zijn voor ik mijn koude water erbij deed.
Vanaf Elst gebeurde er niet zoveel; het was gewoon erg warm. De meesten liepen hun eigen tocht zonder de behoefte te gevoelen veel energie in gesprekken te steken.
Gelukkig waren in Huissen de dames van de Rotary weer aanwezig met hun verfrissingen. Daar weer thee gedronken en wat gegeten. Van hooibalen waren weer banken gemaakt. De eigenaar van het grasveld waar de hooibalen lagen wees ons erop dat de hooibalen groener waren dan het gras. Roken was dan ook niet toegestaan op zijn terras.
Het laatste stuk verliep zonder bijzondere wederwaardigheden. Alleen had ik de laatste paar kilometer af en toe wat kramp in mijn rechterkuit en -dij. Die heb ik dus laten masseren. Volgens de masseur was het niet ongebruikelijk dat na een dergelijke inspanning in de brandende zon hier of daar wat stijfheid optreedt. Dat zal dan wel.
En hiermee is dag 1 ten einde. Thuis een glas koude cola genuttigd, iets waar ik gewoonlijk niet meteen naar snak, en een paar koppen thee. Nu zo onder de douche en een hapje eten.
Lieve vrienden, tot morgen.
Dik
Bedankt voor de vele aanmoedigingen die ik via alle mogelijke kanalen weer van jullie mocht ontvangen. Na een korte nachtrust, niet alleen ingekort door een luidruchtig feestje van een jarig buurmeisje, maar ook door de tropische temperaturen die in Nijmegen heersen, stond ik om drie uur vanmorgen mijn loperstenue aan te trekken, terwijl Astrid met nog minder nachtrust werkte aan het onderhouden van mijn inwendige mens.
Om kwart voor vier belandde ik al op de Wedren om zo vroeg mogelijk te kunnen starten. Onderweg werd ik voorbijgestoken door een paar rolstoelers die ook zo vroeg mogelijk wilden starten. Mensen in een rolstoel zijn net gewone mensen. Ik stond dus redelijk vooraan bij de start en ben om ongeveer vijf over vier vertrokken.
Bij het verlaten van Nijmegen via de Waalbrug stond een lolbroek met een geel hesje aan “controle” te roepen. Grapje natuurlijk, we waren nog geen half uur onderweg. Iedereen liep dan ook onverstoorbaar door, tot er ineens een handvol controleurs een gaatje in onze loperskaarten wilde maken. Gefriemel in een hoop rugzakken en dergelijke alom. Zo hadden de controleurs er voor het heetst van de dag al een deel van hun werk opzitten.
Vanaf de Wedren regende het trouwens; ongeveer één druppel per persoon per minuut. We liepen echter wel de bui tegemoet. Al snel werd de bui heviger en voelden we ongeveer één druppel per persoon per stap. Niemand scheen het nodig te vinden regenkleding aan te trekken. De druppels brachten niet echt verfrissing; het werd eerder benauwder omdat de luchtvochtigheid 100% was. Na een kwartiertje werd het weer droog.
Daarna een praatje gemaakt met een loper uit de buurt van Nijmegen. Hij had vorige week nog even snel 55 km gelopen. Daar kom ik dan aanzetten met mijn 28 km. Overigens heb ik dankzij de plaatselijke wandelknooppunten al een aantal onverwachte paadjes en weggetjes door het landschap rond Overijse ontdekt. Mocht je je geroepen voelen in die omgeving een stukje te wandelen, dan kan ik dus een klein beetje gidsen. Het hoeft niet meteen een wandeling van 30 km of meer te zijn.
Bij het wandelen door Valburg stond de zon inmiddels bijna een graad of tien boven de horizon. Niet alleen begon het wat warmer te worden, ook scheen hij recht in mijn gezicht. Van de toeschouwers en de lopers voor mij heb ik daar dan ook eigenlijk alleen maar donkere silhouetten gezien. Dat bleef zo tot Elst. Toen stond de zon inmiddels zo hoog dat de klep van mijn petje de zon uit mijn ogen hield. Mijn petje is dit jaar niet mijn veelbesproken hoedje. Dat zit ineens te strak om mijn hoofd; het voorbije jaar teveel kennis in mijn hoofd gestopt. Nu draag ik het tropenpetje dat ik vorig jaar heb gekocht voor we naar Ecuador gingen. Het hoedje neem ik nog wel mee om in bakken met water te dompelen om mijn hoofd koel te houden.
In Elst zat het eerste groepje bejaarden in rolstoelen langs de kant. De meesten keken alsof ze zich afvroegen waarom ze daar naar al die lopende mensen moesten kijken. Voor zover ze zich nog wat afvroegen dan. Uiteraard hoop ik niet op die manier te eindigen, maar als dat toch gebeurt, zet mij dan ook maar langs de kant als toeschouwer. Misschien dat ik dan toch nog ergens diep van binnen een herinnering koester aan de keren dat ik de Vierdaagse liep.
Iets voorbij de bejaarden passeerde ik een vrij potige loper die rustig sjoksjok liep. In zijn linkerhand had hij iets wat op een koord leek en aan de andere kant van dat koord liep een wat tengerder persoon met een bordje op zijn rug. “Ik ben slechtziend,” stond er op zijn bordje. Dat zijn de echte helden van de Vierdaagse.
Terwijl ik zo met mijn levensbeschouwingen bezig was, was ik aangekomen bij een kraampje langs de weg dat onder andere thee verkocht. Daar twee koppen genomen, wat koud water erbij en opgedronken. De thee bleek eigenlijk al vrij koud te zijn voor ik mijn koude water erbij deed.
Vanaf Elst gebeurde er niet zoveel; het was gewoon erg warm. De meesten liepen hun eigen tocht zonder de behoefte te gevoelen veel energie in gesprekken te steken.
Gelukkig waren in Huissen de dames van de Rotary weer aanwezig met hun verfrissingen. Daar weer thee gedronken en wat gegeten. Van hooibalen waren weer banken gemaakt. De eigenaar van het grasveld waar de hooibalen lagen wees ons erop dat de hooibalen groener waren dan het gras. Roken was dan ook niet toegestaan op zijn terras.
Het laatste stuk verliep zonder bijzondere wederwaardigheden. Alleen had ik de laatste paar kilometer af en toe wat kramp in mijn rechterkuit en -dij. Die heb ik dus laten masseren. Volgens de masseur was het niet ongebruikelijk dat na een dergelijke inspanning in de brandende zon hier of daar wat stijfheid optreedt. Dat zal dan wel.
En hiermee is dag 1 ten einde. Thuis een glas koude cola genuttigd, iets waar ik gewoonlijk niet meteen naar snak, en een paar koppen thee. Nu zo onder de douche en een hapje eten.
Lieve vrienden, tot morgen.
Dik
-
17 Juli 2018 - 16:49
Kees En Marianne Verduin:
Hallo Dik
We hebben veel aan je gedacht met die warmte. We vinden het een super prestatie. Sterkte nog. -
17 Juli 2018 - 16:55
Willemien:
Goed bezig Dik en dat met deze warmte -
17 Juli 2018 - 17:30
Marrigje:
Net naar vierdaagse journaal gekeken op omroep Gelderland. Je helaas niet kunnen spotten. Wie weet zien we je morgen. Lekker eten, en dan slapen en morgen gezond weer op voor de tweede etappe. Succes Dik. -
17 Juli 2018 - 20:12
Loes:
Kees en ik hebben. vandaag aan jou gedacht vandaag pfff man het was warm. Ik ben blij te lezen dat mensen in een rolstoel normale mensen zijn. Ik voel me nu prettig zo’n gek mens die dan nu een normaal mens is in een rolstoel -
17 Juli 2018 - 20:35
Albert En Gertie:
Dik, geweldig dat je onder deze tropische en zware omstandigheden nog zo’n uitgebreid verslag maakt met alle observaties die je zo leuk beschrijft: niet door hitte bevangen constateren wij. Veel sterkte en ook veel plezier. H gr Albert en Gertie -
17 Juli 2018 - 20:39
Marja M:
Goed gedaan Dik, ben super trots op jouw.
Zet um op, de eerste dag is alweer voorbij. Goed blijven drinken, dat voorkomt kramp.
Slaaplekker en toi, toi, toi, voor morgen. -
17 Juli 2018 - 20:49
Linda Cresens:
super Dik, alle succes voor morgen! -
17 Juli 2018 - 21:12
Stella:
Geweldig gedaan Dik.
Dag 1 zit er al op.
Op naar de volgende!
Toi toi , zet hem op, je kunt het
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
