Een warme ingetogen dag

Hallo lieve vrienden. Het zit er weer op. In de eerste plaats iedereen bedankt voor de aanmoedigingen. Zo helpt het schrijven van deze stukjes me om de moed erin te houden. En de energie die ik erin stop valt eigenlijk best wel mee. Met foto's ligt het anders. Ik maak best wel foto's, maar als het verhaal geschreven is ontbreekt me de energie om daar ook nog eens mee te beginnen. Bovendien heb ik tegenwoordig een zakcomputer met allerlei handige opties, waaronder foto's maken. Ik moet alleen nog uitvinden hoe ik de foto's van mijn zakcomputer op deze site krijg. Je kunt bovendien naar twee kanten fotograferen en vandaag op de Wedren heb ik een paar zelfjes gemaakt. Die volgen ook ooit wel.
Mijn voeten vielen achteraf mee. Astrid en Kirsten hebben er gisteren vol mededogen een deskundige blik op geworpen en geconcludeerd dat mijn voeten alleen geïrriteerd waren en dat wat ik voor blaar aanzag nog lang geen blaar was. Ik heb dus alleen andere sokken aangedaan en heb het zonder lapmiddelen gered.
Mijn rug voelde ok, mijn benen waren goed en mijn voeten deden geen pijn, dus ben ik eindelijk mijn gewone tempo gaan lopen. De krimpende maan stond in het laatste kwartier ergens in het zuiden toen we de uiterwaarden in gingen, dus de zon stond op het punt onze wandeling te verhitten. Gelukkig verscheen er wat altocumulus die precies voor de zon bleef hangen tot ik Nederasselt bereikte. Bij de brug naar Grave zoals gebruikelijk gepauzeerd en twee thee en een kop soep genomen. Dat duurde net lang genoeg om de zon de kans te geven de wolken op te lossen.
En zo gingen we in tegenovergestelde richting op Cuijk aan. Het zwerk was inmiddels maagdelijk blauw. Nou ja, afgezien van een paar onmaagdelijke vliegtuigstrepen. De route ging pal tegen de zon in, maar gelukkig was er af en toe een briesje dat het leven dragelijk maakte. Al snel raakte ik aan de praat met een routinier. Dit was zijn 35ste keer. Toen ik hem vertelde over mijn sokproblemen was zijn eerste vraag of het soms Falke sokken waren. Ja dus. Kennelijk is het probleem niet geheel en al onbekend.
Nu mijn rug weer redelijk normaal was, heb ik ook wat meer gewaagd te zwaaien. Om te zwaaien moet je je handen boven je hoofd heen en weer, of soms ook op en neer, bewegen. Dat kan alleen als je je rug in allerlei rare bochten wringt. Gezien de toestand van mijn rug de voorgaande dagen een af te raden actie.
Het laatste stuk naar Cuyk liep ik samen met een feestwinkelier uit Cuijk en een ervaren langeafstandloper uit Amsterdam. Laatstgenoemde vertelde voluit over zijn exploten, dodenmars, meerdaagse tochten van 500km en nog meer. Hij vertelde ook dat pijnstillers voor hem taboe waren, want daarmee sloop je je lichaam en hij was een echte gezondheidsfanaat. De Cuijkenaar (Cuijken, Cuijkeling?) wees ons waar we konden uitrusten en ging eten in zijn winkel. Wij gingen bij café/partycentrum De Bond zitten, waarschijnlijk dezelfde uitspanning als vorig jaar, dus nu alleen thee genomen en de soep gemeden. Onze Amsterdamse vriend vroeg of het een bezwaar was dat hij een sigaret opstak. Dat deed hij anders nooit hoor, alleen tijdens de Vierdaagse. Toen kreeg hij ineens kramp in zijn tibialis anterior. Vervelend, pijnlijk en moeilijk weg te masseren. De volgende vraag was dan ook "heb je toevallig een paracetamol voor me?" Dat deed hij anders nooit hoor, dit was de eerste keer.
In Cuijk was het defilé langs het gemeentebestuur afgelast. Vlak voor ik erdoor wam was er een minuut stilte gehouden, want bij de vliegramp waren gisteren twee medewerkers van de gemeente omgekomen. Daarna loop je toch wat bedrukt door, de hitte van de Via Gladiola tegemoet.
Ook de Via Gladiola was een stuk ingetogener dan anders. De gemeente en de organisatie hadden besloten alle muziek uit te bannen. Zo hier en daar was er nog een fanatiekeling die het niet laten kon, maar de wandelaars reageerden amper op de muziek. En zo liepen we in een heel aparte sfeer die me wel altijd zal bijblijven, naar de finish. Er is geen gebruiksaanwijzing voor dergelijke gebeurtenissen. Moet je juichen, mag je klappen, mag je zwaaien, moet je in begrafenisstemming lopen terwijl je de euforie van de overwinning voelt?
Astrid en Kirsten stonden me in de brandende hitte weer lief op te wachten. Vermoeid door de hitte heb ik hun de bloemen maar laten meenemen. Daarna de medaille opgehaald. Op de Wedren even nagenoten en vervolgens naar de fiets gestrompeld.

Lieve Kirsten en Leonard, ook dit jaar weer heel erg bedankt dat we weer bij jullie mochten logeren.

Lieve Astrid, deze medaille draag ik speciaal op aan jou. Je hebt nu al twee en een half jaar door een aaneenschakeling van gezondheidsproblemen niet kunnen sporten, maar je geeft niet op. Je bent een echte kanjer.

Dit laatste gezegd zijnde wil ik besluiten met de conclusie dat gezondheid niet iets is wat je kunt afdwingen, maar een geschenk dat je moet koesteren.

Daarom neem ik ook dit jaar weer dankbaar en ootmoedig afscheid.
Jullie toegenegen Dik