Een zonnige tweede dag

Hallo lieve allemaal.
Ook de tweede dag zit er weer op. Vanmorgen na het opstaan om 3h10 eerst gecontroleerd of alles het nog deed. Nou ja niet helemaal alles; van sommige lichaamsdelen heb ik maar aangenomen dat ze het nog deden. Haastig het door Astrid weer liefdevol klaargemaakte ontbijt verorberd en naar de Wedren gefietst. Indachtig de ervaring van gisteren toch maar een ander poortje genomen en hoewel ik iets later op de Wedren was dan gisteren, toch al om kwart over vier weg. Vandaag kwamen we achtereenvolgens door Alverna, Wijchen , Niftrik, Wijchen, Beuningen en Weurt. Tweemaal door Wijchen dus en daarom heet het ook wel de dag van Wijchen.
Je kon zien dat het mooi warm weer werd. Overal zaten meer mensen langs de kant dan voorgaande jaren. Dat verhoogde de ambiance en ondanks het wat ingehouden tempo leek de tijd te vliegen. Voor ik het wist was het halfacht en zat ik in de Zuiderkroon in Alverna, mijn vaste stopplaats, achter twee koppen dampende thee. Dat lijkt wat overdreven, maar goed drinkwater is in Nederland een kostbaar goed en daar wordt dan ook zuinig mee omgesprongen. Overigens wat mijn min of meer vaste stopplaatsen betreft. Naar aanleiding van mijn verslag van gisteren zijn sommigen van jullie misschien gaan denken dat ik bijgelovig ben, ondanks de proefondervindelijke bewijzen. Het kiezen van vaste patronen heeft niets met bijgeloof te maken. Veel sporters hebben zo hun rituelen die ze uitvoeren voor een belangrijke wedstrijd. Dat helpt hen om te focussen op wat er komen gaat. Een vaste stopplaats heeft bovendien ook nog eens het voordeel dat je weet waar je wanneer kunt pauzeren.
Vanaf de Zuiderkroon is het nog een minuut of tien naar de extra lus voor de 50km, hier een lange wandeling door het rivierenlandschap met Niftrik als centrum. Aan het begin van de lus passeer je een wegwijzer die meedeelt dat het 5km is naar Niftrik. Daar mag je je niets van aantrekken, want de route stuurt je onverstoorbaar eerst de dijk op om van het landschap te genieten. Dan kom je na iets meer dan 5km langs Niftrik en kun je genieten van het uitzicht op de fraaie kerk, een van de maar liefst vier rijksmonumenten die Niftrik rijk is. Maar je mag er natuurlijk nog niet naar toe. Nee, je loopt nog een kilometer of wat door over de dijk en belandt dan op een onregelmatig zandpad. Om te lopen niet het meest aangename pad. En dan kom je eindelijk op de verharde weg die door Niftrik voert. Niftrik was weer volledig uit zijn bol gegaan: van de 420 inwoners was naar schatting zeker een derde langs de weg aanwezig om ons toe te juichen.
Na Niftrik wandelden we Wijchen weer in, waar inmiddels zo te zien ook minstens een derde van de inwoners langs de kant stond. Wijchen heeft wel ongeveer 97 keer zoveel inwoners als Niftrik ...
Het werd tijd voor de tweede rustpauze en wanhopig probeerde ik me te herinneren waar dat ook alweer was. Dat is dan weer de keerzijde van vaste patronen. Gelukkig hing er bij de uitgang van Wijchen een bord dat aankondigde dat Zaal Verploegen binnen luttele honderden meters een rustplaats bood en toen wist ik het weer.
Ook hier weer twee koppen thee genomen en, omdat de zon steeds opdringeriger werd, mijn broekspijpen afgedaan en me ingesmeerd. Voor het insmeren had ik een monstertje mee. Vaak wordt daar in deze context een gratis staal mee bedoeld, bedoeld om het product uit te proberen. In dit geval ging het meer om betekenis 2 in Van Dale: afschuwelijk, angstaanjagend wezen. Toen ik de verpakking open scheurde, verspreidde zich over mijn handen een olieachtige massa die sterk naar lijmoplosmiddel rook. Die heb ik op mijn armen en mijn gezicht gesmeerd; dat moest volgens de gebruiksaanwijzing. Daarna heb ik het eerste kwartier vermeden om over mijn longen adem te halen.
Dan via Beuningen en Weurt naar Nijmegen. Overal zaten grote mensenmassa's van het mooie weer en van ons te genieten. En wij genoten even hard terug. En zo had ik ineens weer het echte Vierdaagsegevoel. Dat is de geheime kracht van de Vierdaagse van Nijmegen, waardoor zij uitstijgt boven alle wandelevenementen.
Om 14.10 was ik binnen. Ik werd gemasseerd door dezelfde masseuse als gisteren. Petra heet ze. Dat kan ik nog wel onthouden.
Weliswaar was ik ook nu weer een stuk later dan andere jaren, maar nog ruimschoots binnen de bijgestelde doelstelling. Een blije Dik dus.