Risico’s nemen en safe spelen

Lieve fans,
Vandaag was dus de vraag hoe mijn voeten zich na de sokproblemen zouden houden. Een andere vraag was hoe warm het nu weer zou zijn. Een paar dagen geleden werd nog beloofd dat alleen dinsdag en woensdag warm zouden worden en dat donderdag en vrijdag een stuk kouder zouden worden. Gisteren werd aangekondigd dat de temperatuur vandaag al snel omhoog zou schieten tot 28 graden of meer. Conclusie: vertrouw nooit een weerpersoon.
Over de sokken nog even een korte toelichting. Ik heb in de loop der jaren een redelijke verzameling Falke wandelsokken opgebouwd. De meeste grijs, soms zeker meer dan zes jaar oud. Daar heb ik erg veel op gewandeld. Ik heb ook twee paar beige, een paar van René, Marg en Jelle gekregen en een paar van Roderick en Esther. Omdat die goed herkenbaar zijn, bewaar ik die voor de Vierdaagse. Daar heb ik dus nog maar een paar keer op gelopen. Nu had ik in een royale bui het idee om vier paar nieuwe sokken aan te schaffen. Ditmaal fluoblauw en dus heel goed herkenbaar. Die zou ik dan alleen voor de Vierdaagse gebruiken met de beige sokken als reserve. De rest werd tot warme wintersokken gepromoveerd. Falke gaat er prat op dat de naad tussen de voorvoet en de rest van de sok bijna niet te voelen is. Dat bleek bij de nieuwe niet op te gaan, met als gevolg mooi symmetrisch over beide voeten een spoor van schuurplekjes op mijn tenen. Gelukkig heb ik de beige sokken als reservesokken meegenomen.
Vandaag heb ik een paar dingen anders gedaan dan tot nu toe. Dat heet risico’s nemen, maar de Vierdaagse is niet voor niets de dood of de gladiolen.
Ten eerste had ik het briljante idee om de beige sokken binnenstebuiten aan te trekken. De buitenkant is namelijk mooi glad afgewerkt, terwijl aan de binnenkant bij deze sokken toch nog een klein naadje zit dat over de pijnlijke plekken schuurt. Het risico school erin dat mijn voeten nu met een ander oppervlak te maken kregen dan normaal. Aangezien het idee zoals hierboven gezegd briljant was, hadden jullie natuurlijk al begrepen dat het heeft gewerkt.
Een tweede ding dat ik anders deed, was in mijn rustpauzes behalve een kop thee ook een kop soep en een wit kadetje met kaas nemen. De soep is in essentie zout water met wat noedels en een paar stukjes vlees. Het kadetje levert wat licht verteerbare koolhydraten, wat eiwitten en, ook weer, zout. Op die manier hoopte ik mijn zoutbalans wat beter te bewaren. Of het heeft gewerkt weet ik niet, maar mijn maag heeft niet ontevreden gereageerd en ik ben redelijk overeind gebleven.
En dan, maar dat was geen risico, heb ik vandaag ook maar eens mijn armen en mijn gezicht ingesmeerd. Mijn benen niet. Die zitten verder van de zon, dus hebben minder last.
Hoewel ik vroeger aan de start was dan gisteren, waren de rijen nog langer. Waarschijnlijk wilde iedereen zo vroeg mogelijk weg vanwege de voorspelde hitte. Het liep dan ook al tegen kwart over vier voor ik door het poortje ging. Eveneens vanwege het warme weer had een recordaantal studenten bij de start overnacht, zodat je je een doortocht moest banen om op weg te geraken. Om de weg vrij te maken moest ik een enthousiast exemplaar een dubbele high five geven. Uit zijn hoofd, dat zo ongeveer tussen beide handen zat, kwam door de schok een vreselijke bedwelmende walm vrij. Morgen oppassen met high fives dus.
Voor alle zekerheid maar weer in de easy mode gestart. Tot de extra lus verliep de wandeling voorspoedig. Zelfs slaapstadje Malden was met het mooie weer al een beetje wakker. Gepauzeerd in een tent in Plasmolen. Een paar minuten langer dan twintig minuten; dat kwam door de soep en het kadetje. En dan de lus in.
De lus is ongeveer even gemeen als die van gisteren. De wandelaars die je aan de andere kant ziet lopen, zijn wat verder weg en vallen dus minder op. De zon begint echter genadeloos te branden. Hoge eiken langs de weg werpen lange verkoelende schaduwen. De bomen staan rechts van de weg, de zon links. In Ottersum kondigt een groot bord aan dat we op de helft zitten. Van de 49,1 km die we moeten lopen, van de lus hebben we pas een derde gehad. De terugweg van de lus loopt ongeveer evenwijdig aan de heenweg. Hier staan de eiken aan de linkerkant. Verder kenmerkt de lus zich vooral door akkers, veel akkers, akkers met aardappelen, akkers met voederbieten, akkers met mais, akkers met noem maar op, een eindeloos zonovergoten landschap met ergens ook nog een molen. Een medewandelaar verspreidt muziek en entertainment via een apparaat dat aan zijn rugzak hangt. De conference van Herman Finkers over de papegaai gehoord. Voor de Belgische fans, Herman Finkers is een bekende Nederlandse cabaretier die als geen ander met de Nederlandse taal kan spelen. Zoek maar eens of de conference op internet staat.
Dan komt de hele meute weer bij elkaar om zich op te maken voor de beruchte zeven heuvelen. Eigenlijk zijn het er maar vier, maar zeven klinkt spannender. Net voordat de heuvelen beginnen heb je in Breedeweg aan de rechterkant restaurant De Diepen waar ik vorig jaar water met weekmakers te drinken heb gekregen in plaats van thee. Daarom pauzeer ik ditmaal 200m eerder bij het plaatselijke sportcomplex. Lekke puh. Ook nu weer een paar minuten langer gepauzeerd vanwege de soep en het kadetje.
Dan de eerste klim, nou ja, trouwe lezers zullen weten dat de doorsnee klim op mijn normale oefentraject zwaarder is. Ik schakel wel over van easy mode op normal mode om te voorkomen dat mijn benen spontaan achteruit gaan bewegen. De helling ligt gelukkig in de schaduw, maar daarna ligt de Gelderse hoogvlakte in de brandende zon. Ik blijf dan ook niet al te lang in de normal mode; die gebruik ik voor de klimmetjes die nog volgen. De zon staat ergens tussen zuidzuidoost en zuid, de route gaat globaal naar noordnoordwest. Gelukkig onderschept mijn rugzak veel zonneschijn.
Op het laatste stuk, van Groesbeek naar Nijmegen wordt extra water uitgedeeld door Vitens, de Marine, de FNV en door tal van particulieren die ook nu weer met tuinslangen, sproeiers supersoakers enz. in de weer zijn. Het is zo warm dat ik zelfs niet meer probeer hieraan te ontsnappen. Door de hitte dreigen mijn hersenen te gaan koken. Gekookte hersenen zijn voor sommigen een lekkernij, maar niet in mijn hoofd. Daarom maak ik mijn hoed een paar keer goed nat, dat geeft wat verkoeling.
Het gebeuren langs de kant laat ik maar grotendeels langs me heen gaan. Doorlopen is wat er telt. Gezien de wat minder enthousiaste uitingen van de lopers zijn er veel die er zo over denken. Tegen tien over twee ben ik binnen. Twee uur niet gehaald dus, maar ik denk dat wel meer lopers wat trager lopen dan anders.
Weer even een massage gepakt. Het meisje dat me masseert, merkt op dat ik geen blaren heb. Joepie, dat is goed nieuws, hoewel me wel zorgen baart dat mijn ene grote teen wat is opgezet. Ik heb al sinds mei af en toe last van die teen; 2010. Als die teen niet verder opzet, moet het morgen wel lukken. We zullen zien.
PS: Gemiddelde nog lager dan gisteren: 5,4 km/h.