De dag van Cuijk

Hallo lieve fans,

Vandaag was dan alweer de laatste dag. Mijn doelstelling nipt gehaald, 13.57 uur over de finish. Hoewel het lopen goed ging, had ik wat last van mijn maag, dus wat langer gepauzeerd, in totaal zo’n drie kwartier, en twee keer naar de wc geweest. Dus al met al wat langer onderweg geweest dan vorig jaar. (update: ’s avonds in het restaurant kreeg Astrid last van haar maag en werd ze beroerd. Erger dan ik in elk geval. Dus misschien heb ik geluk gehad wat mijn maag betreft.)
De laatste dag is altijd een eitje; als je de eerste drie dagen goed bent doorgekomen, gaat de laatste dag vanzelf. Die wijsheid hoor je vooral uit de mond van mensen die niet eerst 150 km hebben gelopen. Natuurlijk ben je de laatste dag extra gemotiveerd om door te lopen, maar 50 km lopen als je al 150 km in de benen hebt, blijft altijd weer spannend.
Nijmegen uit ging weer langs dezelfde route als gisteren en eergisteren. Alleen was het nu wel onbewolkt en in het oosten waren Venus en Jupiter in al hun glorie te zien. De bekende bananen weer gescoord en vervolgens via de Overasseltsche en Hatertsche Vennen naar Overasselt. Ja, wandelen is goed voor je geografie. Na Overasselt komt de lange smalle weg over de dijk naar Nederasselt. Onderweg leg ik enkele debutanten uit dat je net voor de brug van Nederasselt een rustplaats hebt waar je koffie, thee en spiegeleieren kunt nuttigen. Op dat laatste was de reactie “he bah.” Ik vind spiegeleieren onder het lopen ook bah, maar drink ik daar elk jaar wel thee. Nu eens niet omdat ik een gewoontedier ben, maar omdat dat kilometers in de omtrek de enige plaats is waar dat kan. Omdat mijn maag wat van streek is, neem ik zelfs twee thee in plaats van de gebruikelijke een. Zie je wel dat ik geen gewoontedier ben.
Dan langs de andere kant van de Maas naar Cuijk. Daarom moesten we dus naar die brug. Af en toe maak ik een praatje. Opvallend is dat er vandaag veel meer gekletst wordt dan gisteren. Droog warm weer praat gemakkelijker dan nat koud weer. Gelukkig maar; ik was gisteren even bang dat mijn sociale vaardigheden waren verdwenen.
In Cuijk staat Marja zoals elk jaar weer klaar met thee en versnaperingen. Ze is in de loop der jaren uitgegroeid tot een professionele cateraar. Een krukje om op te zitten, daar zijn krukjes meestal voor, en een mand vol etenswaar. In verband met mijn rommelende maag beperk ik het eten tot een krentenbol en blijf ik wat langer zitten dan de bedoeling was.
Dan weer verder. Om de hoek staan toiletten, een prima moment voor een sanitaire stop. Het is verbazingwekkend hoeveel gemakkelijker het loopt met een ontspannen maag.
Cuijk verlaat je via de pontjesbrug die het leger daar tijdelijk heeft geïnstalleerd. Vorige jaren stond het langs de straat voorbij de pontjesbrug vol met auto’s. Nu is de opkomst veel minder en is het stuk naar Malden vrij rustig. Vandaag is Malden ontwaakt, dat mag ook wel, want het is inmiddels middag. De kapotgewaaide partytenten van gisteren doen er niet meer toe, ze stonden toch maar in een buitenwijk, en de hoofdstraat is omgedoopt in Via Maldolia. Hier sluiten de dertigkilometerlopers zich als laatsten bij ons aan en luid toejuicht trekt de enorme stoet richting Nijmegen.
De Via Gladiola is weer een gigantisch feest met duizenden juichende en klappende toeschouwers. Voor veel vierdaagselopers is dit de kik waar ze jaar na jaar voor terugkomen. Ik passeer een opa die voor de vijftigste keer loopt; voor deze gelegenheid loopt de hele familie, kinderen en kleinkinderen, mee. Voor de eerste keer, maar misschien het begin van een mooie familietraditie.
Ondanks het overweldigende onthaal, lijkt het wat stiller dan de vorige jaren. Misschien hebben veel mensen zich laten afschrikken door het slechte weer van de voorbije dagen en anders wel door het slechte weer van de voorbije weken of van de voorbije maanden. Ergens in de mensenmassa staan toiletten, een prima moment voor een sanitaire stop. Het is verbazingwekkend hoeveel gemakkelijker het loopt met een ontspannen maag.
Dan bereik ik Astrid, Kirsten en Leonard en, speciaal uit Maastricht gekomen, Lennart en Carolin. Mijn fototoestel omgeruild tegen twee bossen gladiolen en snel doorgelopen naar de finish waar ik dus nog net voor twee uur aankwam.
Daarmee zit de Vierdaagse er weer op. Even op een bankje gaan zitten om mijn rugzak in orde te brengen en de fietssleutels te pakken. Boven de Wedren trekken donkere wolken zich samen. Ik overweeg om nog eenmaal uitdagend omhoog te kijken. Dan bedenk ik dat het voor de andere lopers niet zo fijn zou zijn als ik de regengoden zou tarten. Dus haal ik mijn schouders op en ga ik naar mijn fiets. Als ik thuiskom is het weer opgeklaard.
Woord van dank: Kirsten en Leonard, ontzettend bedankt dat ik ook dit jaar weer bij jullie mocht logeren. Astrid, nog veel meer bedankt dat je elke morgen om 3 uur met mij opstond om mijn ontbijt te maken en me de nodige levensmiddelen voor onderweg mee te geven. En dan alle trouwe fans die sms’jes hebben gestuurd en hier reacties hebben geplaatst. Alle steun is een motivatie om te blijven lopen.
Waarom ik dit doe? Als je om half vijf ’s morgens met vermoeide voeten, een zere rug, stijve schouders en een stijve nek door de regen loopt, en je voelt je intens gelukkig, moet de Vierdaagse wel iets bijzonders zijn.
Of zijn het de endorfines …