De dag van Groesbeek
Door: dikhuizing
Blijf op de hoogte en volg Dik
19 Juli 2012 | Nederland, Nijmegen
Lieve supporters,
Ook vandaag ben ik, ondanks het bij vlagen goede weer, weer binnen mijn limiet van 14.00 uur binnengekomen, zo rond 13.43. Dat is toch wel een kwartiertje later dan vorig jaar. In totaal 9 uur 28 minuten gelopen, maar door de regen wat meer tijd verloren dan vorig jaar, ik denk 50 minuten, dus effectief 8 uur 38 minuten gelopen tegen 8 uur 35 minuten vorig jaar.
Weer om drie uur opgestaan, de trap naar de badkamer afgelopen en ondertussen gecontroleerd of alles het na de snelle loop van gisteren nog deed. Nou ja, alles, alleen het loopwerk gecontroleerd; de rest bungelt er een beetje bij.
Na het ontbijt dat Astrid weer liefdevol had klaargemaakt ging het echter mis. Regenkleding aangedaan, op de fiets gesprongen en naar de Wedren gereden. Dat is niet zo evident, want hoe dichter je bij de Wedren komt, hoe meer vierdaagselopers er voor je wielen lopen. Vierdaagselopers zijn over het algemeen in hoge mate autistisch. Op bellen, toeters en andere geluidsignalen wordt niet gereageerd. Dus je verliest veel tijd totdat de lopers rechts afslaan naar de Wedren. Ik doorgeracet naar de volgende afslag, die met een hoekhuis met borden en zo in de voortuin. De hoek om en ineens was Nijmegen in de afgelopen nacht verbouwd. Geen straat naar de fietsenstalling meer, maar hekken die de Wedren afschermden tegen lastige fietsers. Oeps, ik moest natuurlijk eerst de stoplichten voorbij en dan afslaan bij het hoekhuis met borden en zo in de voortuin. Dus kostbare minuten verloren voor ik bij de fietsenstalling was. Ik ging dan ook zeker twee minuten later door het poortje dan gisteren. Ondertussen wel de regenbroek uitgedaan en, op Astrids advies, omgebonden. Het jasje voor alle zekerheid en met het oog op de koude wind maar aangehouden.
De tocht volgt in Nijmegen dezelfde route als de tweede dag. Das gemakkelijk, zo verdwalen we niet in het donker. Het is ook gemakkelijk omdat ik wist waar ik weer een paar bananen kon scoren. Nu bij een meisje dat voortdurend "wie maakt me los?" riep. Ze zag er niet erg vastgebonden uit, maar misschien dacht ze aan de masseurs die op de Wedren na afloop vermoeide spieren onder handen nemen.
Dan weer door het bekende slaapstadje Malden. Het sliep zo mogelijk nog meer dan vorig jaar. Misschien was de reden dat de weinige enthousiastelingen die vroeg op zouden willen staan, gisteravond alvast partytenten hadden klaargezet. Het had vannacht zo te zien nogal hard gewaaid.
De volgende dorpen waren zoals gebruikelijk al wel wakker en levendig. Doorgelopen tot Plasmolen en daar thee gedronken bij eetcafé De Boei. Even geaarzeld wat ik met de regenkleding zou doen. Uiteindelijk zowel het jasje als de broek maar omgebonden. Dan op naar Milsbeek waar de eerste controle was. Amper was ik de controle voorbij of het begon te plenzen. Snel het jasje en de regenbroek aangedaan. Toch een goede tip van Astrid om ze om te binden. Nu was het zaak het hoofd niet te laten hangen. Mijn hoed heeft namelijk maar een kleine rand en zodra ik mijn hoofd maar iets liet hangen, liepen er onaangename waterdruppels langs mijn nek. Helaas had ik niet de tijd genomen om ook mijn overschoenen aan te doen. Niet zo erg, dacht ik, want ik had mijn wandelschoenen toch waterafstotend gemaakt, weet je nog. Nou ja, afgezien van het feit dat je het waterafstotende goedje niet in mag ademen, schijnt het niet veel te doen.
Weer even wat wolkerenkunde. Als de hemel helemaal bedekt is met een donkergrijze laag wolken, noemen we dat een wolkenlaag. Een moeilijk woord voor wolk is nimbus, een moeilijk woord voor laag is stratus. Als je indruk wilt maken zeg je dus dat er een nimbostratus hangt. Over het algemeen wordt een nimbostratus in verband gebracht met langdurige, soms dagenlange regenval. Ja, de laag bedekt niet voor niets de hele hemel. Gelukkig hield deze regen na een goed uur al weer op. Het viel dus mee en de tweede helft van de bekende lus, waar we inmiddels terecht waren gekomen, scheen af en toe de zon. Dat gaf ons de gelegenheid om rechts van ons op een goeie kilometer afstand de lopers op de eerste helft van de lus te zien. Deze lus is namelijk lang en smal.
Mijn regenbroek had ik maar weer omgebonden, mijn jasje hield ik aan en mijn hoed hield ik in mijn hand, zodat hij kon drogen. Ik bedacht echter al snel dat ik dat deed omdat het fijn zou zijn als ik een droge hoed kon opzetten, mocht het weer gaan regenen. Dat leek me niet zo zinvol, dus heb ik mijn hoed de rest van de dag in mijn rugzak gehad.
Na de lus net als vorig jaar thee gedronken bij restaurant De Diepen in Breedeweg. Nou ja, thee. Het was een brouwsel van heet water in een piepschuim bekertje. Door de hitte waren zo te proeven de meeste weekmakers in het water terechtgekomen. Ik heb de thee dan ook niet helemaal opgedronken, maar demonstratief een paar slokken Isostar genomen. Zo, dat zullen ze gevoeld hebben. Ik kan me niet herinneren dat het vorig jaar ook zo slecht was. Hier heb ik nogal wat tijd verloren (uitgerekend bij die rotthee) met het aantrekken van droge sokken en het luchten en opnieuw ombinden van mijn regenkleding.
Vervolgens omhoog richting Groesbeek. Omhoog is, zoals ik vorig jaar al heb uitgelegd, een groot begrip, maar voor sommige lopers die geen heuveltjes gewend waren, toch een hele opgave. Daarboven ging het toch nog bijna mis. De straat was in de lengterichting opengebarsten en dat was halfslachtig gerepareerd door er wat zwart spul in te gieten. Ik dacht dat ze dat alleen bij ons in België zo deden, maar niet dus. Nu loop ik niet de hele tijd naar de grond te kijken en dat werd me bijna fataal.
De rest van de tocht verliep volgens een vast patroon: jasje aan, jasje uit, heuveltje op, heuveltje af. Wel grappig om op de laatste afdaling, dat wil zeggen minder dan vals plat, maar dan omlaag, iemand hoorde zeggen dat het nu eindelijk weer gemakkelijk werd. In Nijmegen, een paar kilometer voor het einde, weer een onaangekondigde controle. Zou het matrixbord waar de aankondiging op staat, stuk zijn?
Op de Wedren Astrid gebeld. Die voelde zich vandaag nogal niet lekker. Marja, waar ze gisteren was, had trouwens hetzelfde. O help, dus het lijkt besmettelijk; als dat morgen maar goed gaat. Na het bellen op mijn gemak eerst even op een bankje een franchipannekoek gegeten. Uiteraard begon het weer te regenen. Maar mij krijgen de regengoden niet klein. Ik heb verontwaardigd naar boven gekeken en op mijn gemak mijn koek opgegeten. Vervolgens tergend langzaam mijn jasje en mijn regenbroek aangetrokken en op mijn gemak naar mijn fiets geslenterd. Zo dat zal ze leren. Ze gaven het dan ook maar op. Nadat ik mijn tas thuis had afgeleverd weer een kwartiertje gefietst en pas daarna ging het opnieuw regenen.
Ook vandaag ben ik, ondanks het bij vlagen goede weer, weer binnen mijn limiet van 14.00 uur binnengekomen, zo rond 13.43. Dat is toch wel een kwartiertje later dan vorig jaar. In totaal 9 uur 28 minuten gelopen, maar door de regen wat meer tijd verloren dan vorig jaar, ik denk 50 minuten, dus effectief 8 uur 38 minuten gelopen tegen 8 uur 35 minuten vorig jaar.
Weer om drie uur opgestaan, de trap naar de badkamer afgelopen en ondertussen gecontroleerd of alles het na de snelle loop van gisteren nog deed. Nou ja, alles, alleen het loopwerk gecontroleerd; de rest bungelt er een beetje bij.
Na het ontbijt dat Astrid weer liefdevol had klaargemaakt ging het echter mis. Regenkleding aangedaan, op de fiets gesprongen en naar de Wedren gereden. Dat is niet zo evident, want hoe dichter je bij de Wedren komt, hoe meer vierdaagselopers er voor je wielen lopen. Vierdaagselopers zijn over het algemeen in hoge mate autistisch. Op bellen, toeters en andere geluidsignalen wordt niet gereageerd. Dus je verliest veel tijd totdat de lopers rechts afslaan naar de Wedren. Ik doorgeracet naar de volgende afslag, die met een hoekhuis met borden en zo in de voortuin. De hoek om en ineens was Nijmegen in de afgelopen nacht verbouwd. Geen straat naar de fietsenstalling meer, maar hekken die de Wedren afschermden tegen lastige fietsers. Oeps, ik moest natuurlijk eerst de stoplichten voorbij en dan afslaan bij het hoekhuis met borden en zo in de voortuin. Dus kostbare minuten verloren voor ik bij de fietsenstalling was. Ik ging dan ook zeker twee minuten later door het poortje dan gisteren. Ondertussen wel de regenbroek uitgedaan en, op Astrids advies, omgebonden. Het jasje voor alle zekerheid en met het oog op de koude wind maar aangehouden.
De tocht volgt in Nijmegen dezelfde route als de tweede dag. Das gemakkelijk, zo verdwalen we niet in het donker. Het is ook gemakkelijk omdat ik wist waar ik weer een paar bananen kon scoren. Nu bij een meisje dat voortdurend "wie maakt me los?" riep. Ze zag er niet erg vastgebonden uit, maar misschien dacht ze aan de masseurs die op de Wedren na afloop vermoeide spieren onder handen nemen.
Dan weer door het bekende slaapstadje Malden. Het sliep zo mogelijk nog meer dan vorig jaar. Misschien was de reden dat de weinige enthousiastelingen die vroeg op zouden willen staan, gisteravond alvast partytenten hadden klaargezet. Het had vannacht zo te zien nogal hard gewaaid.
De volgende dorpen waren zoals gebruikelijk al wel wakker en levendig. Doorgelopen tot Plasmolen en daar thee gedronken bij eetcafé De Boei. Even geaarzeld wat ik met de regenkleding zou doen. Uiteindelijk zowel het jasje als de broek maar omgebonden. Dan op naar Milsbeek waar de eerste controle was. Amper was ik de controle voorbij of het begon te plenzen. Snel het jasje en de regenbroek aangedaan. Toch een goede tip van Astrid om ze om te binden. Nu was het zaak het hoofd niet te laten hangen. Mijn hoed heeft namelijk maar een kleine rand en zodra ik mijn hoofd maar iets liet hangen, liepen er onaangename waterdruppels langs mijn nek. Helaas had ik niet de tijd genomen om ook mijn overschoenen aan te doen. Niet zo erg, dacht ik, want ik had mijn wandelschoenen toch waterafstotend gemaakt, weet je nog. Nou ja, afgezien van het feit dat je het waterafstotende goedje niet in mag ademen, schijnt het niet veel te doen.
Weer even wat wolkerenkunde. Als de hemel helemaal bedekt is met een donkergrijze laag wolken, noemen we dat een wolkenlaag. Een moeilijk woord voor wolk is nimbus, een moeilijk woord voor laag is stratus. Als je indruk wilt maken zeg je dus dat er een nimbostratus hangt. Over het algemeen wordt een nimbostratus in verband gebracht met langdurige, soms dagenlange regenval. Ja, de laag bedekt niet voor niets de hele hemel. Gelukkig hield deze regen na een goed uur al weer op. Het viel dus mee en de tweede helft van de bekende lus, waar we inmiddels terecht waren gekomen, scheen af en toe de zon. Dat gaf ons de gelegenheid om rechts van ons op een goeie kilometer afstand de lopers op de eerste helft van de lus te zien. Deze lus is namelijk lang en smal.
Mijn regenbroek had ik maar weer omgebonden, mijn jasje hield ik aan en mijn hoed hield ik in mijn hand, zodat hij kon drogen. Ik bedacht echter al snel dat ik dat deed omdat het fijn zou zijn als ik een droge hoed kon opzetten, mocht het weer gaan regenen. Dat leek me niet zo zinvol, dus heb ik mijn hoed de rest van de dag in mijn rugzak gehad.
Na de lus net als vorig jaar thee gedronken bij restaurant De Diepen in Breedeweg. Nou ja, thee. Het was een brouwsel van heet water in een piepschuim bekertje. Door de hitte waren zo te proeven de meeste weekmakers in het water terechtgekomen. Ik heb de thee dan ook niet helemaal opgedronken, maar demonstratief een paar slokken Isostar genomen. Zo, dat zullen ze gevoeld hebben. Ik kan me niet herinneren dat het vorig jaar ook zo slecht was. Hier heb ik nogal wat tijd verloren (uitgerekend bij die rotthee) met het aantrekken van droge sokken en het luchten en opnieuw ombinden van mijn regenkleding.
Vervolgens omhoog richting Groesbeek. Omhoog is, zoals ik vorig jaar al heb uitgelegd, een groot begrip, maar voor sommige lopers die geen heuveltjes gewend waren, toch een hele opgave. Daarboven ging het toch nog bijna mis. De straat was in de lengterichting opengebarsten en dat was halfslachtig gerepareerd door er wat zwart spul in te gieten. Ik dacht dat ze dat alleen bij ons in België zo deden, maar niet dus. Nu loop ik niet de hele tijd naar de grond te kijken en dat werd me bijna fataal.
De rest van de tocht verliep volgens een vast patroon: jasje aan, jasje uit, heuveltje op, heuveltje af. Wel grappig om op de laatste afdaling, dat wil zeggen minder dan vals plat, maar dan omlaag, iemand hoorde zeggen dat het nu eindelijk weer gemakkelijk werd. In Nijmegen, een paar kilometer voor het einde, weer een onaangekondigde controle. Zou het matrixbord waar de aankondiging op staat, stuk zijn?
Op de Wedren Astrid gebeld. Die voelde zich vandaag nogal niet lekker. Marja, waar ze gisteren was, had trouwens hetzelfde. O help, dus het lijkt besmettelijk; als dat morgen maar goed gaat. Na het bellen op mijn gemak eerst even op een bankje een franchipannekoek gegeten. Uiteraard begon het weer te regenen. Maar mij krijgen de regengoden niet klein. Ik heb verontwaardigd naar boven gekeken en op mijn gemak mijn koek opgegeten. Vervolgens tergend langzaam mijn jasje en mijn regenbroek aangetrokken en op mijn gemak naar mijn fiets geslenterd. Zo dat zal ze leren. Ze gaven het dan ook maar op. Nadat ik mijn tas thuis had afgeleverd weer een kwartiertje gefietst en pas daarna ging het opnieuw regenen.
-
19 Juli 2012 - 18:33
Gertie:
Heb je je al opgegeven om regenkleding te testen?
Ik las dat er veel blaren zijn door het vochtige weer, maar ik hoor je er niet over.
veel sterkte met de rest vande tocht!
Her Alberten Gertie -
19 Juli 2012 - 19:10
Laura Krikken:
Lieve Dik,
Proficiat met je prestatie tot nu toe! Je bent inderdaad een gewoontedier, niet alleen drink je thee op steeds dezelfde plek, maar je maakt ook elk jaar dezelfde wandelingen daar in en om Nijmegen. Heel veel succes voor de laatste dag, hopelijk zonder stijfheid, ziekte en ander ongemak.
Groet, Laura -
19 Juli 2012 - 20:16
Kirsten:
Hoi paps,
Op naar de laatste dag! Als ik het goed begrijp kan ik jou dus in het vervolg vragen om bij de regengoden mooi weer te regelen :P Het gedrag van de lopers richting wedren is zoals gezegd herkenbaar, de 30lopers die ik tegenkom als ik richting mijn werk ga zijn zo mogelijk nog autistischer dan de rest ;) En niet altijd even snugger, want ze lopen regelmatig de verkeerde kant (langer) op rond DE rotonde van Nijmegen. Succes met de laatste dag, we zien je bij de finish! Knuffel -
19 Juli 2012 - 20:28
Astrid:
Misschien eens vaker boos naar boven kijken of juist heel lief om de weergode. gunstig te stemmen. Of eens googlelen hoe je weergoden gunstig stemt. Volgend jaar dus ergens anders thee gaan drinken. Toch lief dat je soms naar me luisterd -) XXX -
20 Juli 2012 - 05:02
Willemien:
weer een leuk verhaal.
wat een regen is er gevallen he, sorry hoor maar ik was blij dat ik binnen mocht blijven. -
20 Juli 2012 - 05:47
Marja D:
Goeiemorgen Dirk,
without a decent cup-a-tea, there's no good walking...
De waterkoker staat aan. Ik wacht je op met een lekker kopje thee (en koud water om het eventueel iets af te koelen), zodat de laatste loodjes ingezet kunnen worden.
Succes! -
20 Juli 2012 - 08:51
José DB:
Ha Dik - Wolken zullen voor mij nooit meer hetzelfde zijn ;)
Wens je een hele aangename loopdag toe! Ciao
-
20 Juli 2012 - 19:08
Karin:
Hoi Dik, Vandaag pas je verslag van gister gelezen en wederom genoten! En nu zit het er weer op.... Verheug me al op je laatste verslag (dat komt er toch wel hè??)!!
Hopelijk ben je de laatste dag heelhuids doorgekomen. Proficiat in elk geval met deze niet misselijke prestatie! Hartelijke groet, Karin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
