De dag van Cuijk

Lieve Fans,
De laatste dag is aangebroken. Vandaag loop ik weer op mijn Meindl’s in plaats van op mijn Lowa’s. Niet omdat de Lowa’s nog nat waren van de regenbui gisteren, maar omdat mijn linker kleine teen een beetje blaar is (update: net mijn Lowa’s gecontroleerd. Recht boven de kleine teen zit een venijnige harde punt. Goh, vroeger hadden ze dat nooit. Vreemd genoeg ben ik ineens niet meer aan mijn Lowa’s gehecht). Ik hoop dat mijn Meindl’s wat kleineteenvriendelijker zijn. Astrid heeft wat watten om mijn kleine teen gedaan. Zelf heb ik niet gekeken maar mijn voeten in de schoenen opgesloten om geen informatie over de toestand van mijn kleine teen te krijgen. Dat is hogere kwantummechanica; zo lang onbekend is in welke toestand mijn teen zich bevindt, wel of geen blaar, zijn beide opties nog open. Een verschijnsel dat ik Schroedingers keine teen noem. Voor niet-fysici google op kat, niet op kleine teen. Af en toe dringt er toch wat informatie over mijn kleine teen uit de gesloten schoen tot mijn hersens door. Een verschijnsel dat tunneleffect wordt genoemd. Onderweg bedenk ik genoeg materiaal om een publicatie over deze interpretatie van de kwantummechanica te schrijven. Als het geen Spinozaprijs oplevert, dan doodt het in ieder geval de tijd.
Ik was door het inpakken van mijn teen pas om vier uur precies op de Wedren. Veel mensen voor me dus, maar toch al om 4.12 uur door het poortje. Iedereen had kennelijk haast om te beginnen.
Het voordeel van achteraan starten is dat je een hoop trage lopers voor je hebt. Die ga je allemaal voorbij, zodat je het idee hebt dat je extra snel vooruitkomt.
Na drie uur nadert de brug van Nederasselt aan het eind van een lang smal weggetje door de velden. Dat wil zeggen: ik nader, de brug werkt niet mee. Van vorig jaar weet ik nog dat net voor de brug een tent staat waar je thee kunt drinken. Ook uitsmijters eten, brr. Het is een positieve plek om te rusten; er zit al bijna 20 km op, over een klein uurtje ben je halverwege.
Dan ten zuiden van de Maas richting Cuijk. In Beers komt er een sms’je van Marja om te vragen hoe lang ik nog onderweg ben tot Cuijk waar zij met thee klaar zal staan. Ik sms terug, ik ben daar nu zo bedreven in dat ik dat onder het lopen kan, dat ik net Beers uitloop, maar dat is onvoldoende informatie. Ik zal als ik Cuijk binnenkom nog eens sms’en.
Als ik Cuijk binnenkom, krijg ik ineens extreem veel informatie van mijn kleine teen. Ik wist niet dat er uit een gesloten schoen nog zo veel informatie kon komen. Hevige pijnscheuten bereiken mijn hersenen en ik begin een beetje te strompelen. Lopers met zere voeten of benen herken je aan een asymmetrische, vaak wat schokkerige manier van bewegen. Zo beweeg ik nu ook. Het tempo gaat omlaag, terwijl het net zo lekker ging.
De oplossing ligt voor de hand: zo snel mogelijk de normale manier van bewegen herstellen, dan doen de endorfines de rest wel. Voor noodgevallen heb ik ook nog paracetamol, maar die bewaar ik voor echte noodgevallen. Het werkt en gaandeweg beweeg ik wat normaler en zo bereik ik Marja. Zij vertroetelt me met een grote mok thee en ik eet wat, terwijl ik voor alle zekerheid niet ga zitten, maar blijf staan. Ik besluit de veters van mijn linkerschoen extra strak te trekken. Zoals gezegd, ontsnapt er weinig informatie uit een schoen als die goed dicht zit en daar reken ik een beetje op.
Het gaat inderdaad steeds beter en op de pontonbrug loop ik al weer bijna normaal. Ergens passer ik een klein rodekruispostje. Een wandelaar loopt het terrein op om in een hoekje te gaan plassen. De rodekruismensen veren op als hij hen passeert en roepen gretig:”Blaren prikken meneer?” de man sjokt door zonder te reageren. Teleurgesteld zegt de ene rodekruisman tegen de ander:”laat maar, hij heeft oordopjes in.” En zo ontsnapt de man dankzij zijn ipod. Help, ik ben in een horrorfilm beland. Dat volstaat om het tempo te herstellen.
Verderop komt Malden. Het loopt tegen de middag en de slapers uit het slaapstadje van gisteren zijn vandaag wel wakker. Met hun aanwezigheid maken ze de stilte van gisteren meer dan goed. Steeds meer mensen en muziek langs de kant beginnen effect te sorteren. Het lopen gaat weer normaal.
De Via Gladiola is het gebruikelijke grote feest. Enthousiast gezwaaid naar alle mensen langs de kant. Zie voor de nuttige effecten van zwaaien de eerdere verslagen. Probeer het, je loopt er inderdaad beter van.
Bij de tent met patiënten van het Radboud even extra gezwaaid. Vorig jaar lieten ze in het tv-verslag van de Vierdaagse zien hoe de Vierdaagse voor die mensen, soms het laatste leuke uitje is dat ze hebben. Tijd voor een nat moment dus.
Verderop haal ik een doedelzakband in. Ha, wat leuk. Leuk ook dat ze de volle breedte van de straat innemen en dat ze ongeveer twee kilometer per uur lopen. Achter de band is er dan ook een grote opstopping en het kost erg veel moeite om er langs te geraken en weer in een goed tempo te komen.
Als ik de band goed en wel voorbij ben, staan daar Astrid, Kirsten en Willemijn al langs de kant. Gezoend, foto’s gemaakt en gladiolen in ontvangst genomen. Dan zo snel mogelijk weer door, want de doedelzakken komen al weer eng dichtbij.
Nog een paar bochten en daar is de Wedren. Het schildje nr.3, dat op je kruisje wordt gepind, in ontvangst genomen en de dames achter de balie bedankt. Dat gaat wat moeizaam, want dat bedanken is elk jaar ook weer een nat moment.
Vandaag 50,1 km gelopen, 9 uur en 19 minuten onderweg geweest, waarvan 8 uur 45 minuten gelopen. Gezien de toestand van mijn voet acceptabel.

Hier houdt de Vierdaagse op. Naar huis gestrompeld, me laten vertroetelen enz. Knock-out geëindigd in bed.

Woord van dank: Kirsten en Leonard, ontzettend bedankt dat ik ook dit jaar weer bij jullie mocht logeren. Astrid, nog veel meer bedankt dat je elke morgen om 3 uur met mij opstond om mijn ontbijt te maken en de nodige levensmiddelen voor onderweg mee te geven. En dan alle trouwe fans die sms’jes hebben gestuurd en hier reacties hebben geplaatst. Ik zal proberen om de komende dagen een praatje te maken om verder te vertellen over de Vierdaagse, eventueel via de telefoon. Alvast tot binnenkort.

Tot slot de vraag waarom doe je dit. Ik ben gezegend met een goede gezondheid en conditie, waardoor het me gegund is de Vierdaagse te lopen, iets wat op mijn leeftijd niet zo vanzelfsprekend is. Van die gunst heb ik ook dit jaar weer dankbaar gebruik gemaakt.

Dik