De dag van Wijchen
Door: dikhuizing
Blijf op de hoogte en volg Dik
20 Juli 2011 | Nederland, Nijmegen
Beste supporters,
Vandaag stond er maar 47,2 km op het programma. De kortste afstand, maar toch heerste er aan de start een tamelijk collectief gevoel van “wat doe ik hier, waarom sta ik hier, waarom heeft niemand me tegengehouden”. Aan de andere kant stonden de lopers zo mogelijk nog vroeger klaar dan gisteren en was de rij dus navenant langer. Hoewel ik net zo laat op de Wedren aankwam als gisteren, ging ik vandaag pas om 4.14 uur door het poortje. Wachten kan lang duren.
De tocht van vandaag voerde ons langs Alverna, Wijchen , Niftrik, Wijchen, Beuningen en Weurt. Dat klinkt wat oubollig, maar zo zegt Mart Smeets het ook elke avond als hij het over de Tour heeft.
Ik had vanmorgen mijn andere schoenen, mijn oude trouwe Lowa’s aangedaan. Nadat ik een paar weken geleden de veters in mijn Meindl’s op een andere manier had ingevlochten om de druk op mijn voeten wat weg te nemen, had ik na het lopen regelmatig last van een wat branderig gevoel onder mijn linkertenen. Zo ook na het lopen gisteren. Toch maar eens even gekeken. Blijkt dat ik onder mijn middelteen al die tijd al een blaartje heb. Het was misschien beter geweest als ik al een paar weken geleden had gekeken, maar mijn linkervoet zit veel verder van mijn hart dan mijn linkerhand en iedereen heeft zo op zijn tijd wel eens ergens een pijntje. Bovendien ben ik volgens mijn moeder zaliger een beetje stijf. Ik ben dan ook blij dat ik nog steeds zelfstandig de nagels van mijn tenen kan knippen, maar aan de onderkant kijken is toch van een ander kaliber.
Gelukkig had ik in mijn Lowa’s nergens last van, dus het lopen ging goed. Nou ja, goed. Onder het lopen merk ik dat ik toch in de eerste plaats een fietser ben. Als je een lang eind fietst en je wordt een beetje moe, kun je gaan verzitten, eens op de trappers gaan staan, een ander verzet kiezen of gewoon even niet trappen. Als onder het lopen je lichaam protesteert en je houdt je benen even stil, smak je in het gunstigste geval niet op je gezicht, dus doorgaan of je wilt of niet.
Astrid had me Kirstens fototoestel meegegeven, zodat ik mijn verhaal een beetje kon illustreren. Het eerste illustratiepunt kwam na ongeveer twee uur. De militaire verzorgingspost waar Kirsten drie jaar geleden in een zwart gat verdween, eigenlijk een grote tent van veertig meter lang waar ze een uur in werd opgesloten toen ze last van haar voeten kreeg. Les: wat er ook gebeurt, laat je niet verzorgen in een grote lange tent. Het terrein opgewandeld, rugzak neergezet, fototoestel gepakt, misgegrepen, rugzak uitgepakt, weer misgegrepen, nog steeds geen fototoestel. Oeps, wegens het mooie weer had ik op de Wedren mijn regenjas al in de rugzak gedaan. Zou er nu een platgetrapt fototoestel op de grond liggen?
Dan maar geen foto’s dus. Bezorgd verder gelopen richting Alverna. Tegen zevenen begon het te miezeren, eerst fijne miezer, maar al snel grove miezer. Onder een boom gaan staan, regenjas aan en omdat de miezer intussen erg grof was, ook regenbroek aan. Vanaf nu wisselden droge periodetjes, fijne en grove miezer elkaar af. De lucht vertoonde een grauwe nimbostratusbewolking, het zag er met andere woorden niet naar uit dat het snel echt droog zou worden. Er werd dan ook nogal gemopperd op Erwin Krol met zijn mooiweerbericht.
Eigenlijk had ik gepland door te lopen tot in de lus en daar even op een muurtje te gaan zitten om te pauzeren. Het zou mooi weer worden, weet je nog? Voor niet-ingewijden “de lus” is het extra stuk dat de vijftigkilometerlopers lopen. Nu rond halfacht gepauzeerd in de Zuiderkroon in Alverna. De maximaal toegemeten tijd van twintig minuten genomen. Langer mag natuurlijk wel, maar zeker met nat en koud weer word je nogal stijf als je te lang zit.
Dan de lus in. Je loopt ongeveer een uur langs de Maas met alleen halverwege een restaurant. Verder niets, nou ja Maas natuurlijk en weilanden en maisvelden. Op het eind nader je een autoweg. De eerste keer dat ik daar was, had ik zoiets van joepie, de Maas is voorbij. Niet dus dat is pas een kwartier verder.
Als je van de Maas wegdraait, staat er rechts wat achteraf een stenen schuurtje omringd door wat gras. Vorig jaar een ideale plaats om te gaan plassen. Nu heb ik daar mijn regenkleding uitgedaan, want de bewolking begon wat te breken en het zonnetje kwam, zij het moeizaam, door.
Dan komt eindelijk na de grote leegte Wijchen. O ja, Niftrik ook nog, maar zelfs als wandelaar ben je eruit voordat je doorhebt dat je erin bent. Wijchen was volop in feeststemming. Ondanks het minder mooie weer zaten en stonden de kanten van de straten vol. Dat loopt toch anders, al die mensen eromheen. Vooraan in Wijchen een lichtkrant waarop kond werd gedaan van een vijftigjarig huwelijk. Daaronder een glunderende oma omringd door kinderen en kleinkinderen. Opa ontbrak; die was aan het lopen. Voordat ik Wijchen uitwandelde nog thee gedronken in, als mijn geheugen me niet in de steek laat, zaal Verploegen. Dat kwam goed uit, want intussen had nimbo weer toegeslagen en toen ik weer buiten kwam, was het net weer droog. Even naar Astrid gebeld. Het eerste wat ze zei:”Je hebt je fototoestel thuis laten liggen.” Oef, gelukkig maar.
Dan op naar Beuningen. Hetzelfde verhaal als Wijchen, maar dan zonder thee. Mensen die juichen alsof je al op de Via Gladiola loopt. Maar helaas, dat duurt nog even. Bij het verlaten van Beuningen verwarring alom. Staat er een controle aangekondigd, is er geen.
Tot slot via Weurt Nijmegen in. Net als gisteren zit ook in de laatste kilometers voor oningewijden wat frustratie, zoals ik nog uit mijn oningewijde tijd weet. Denk je dat je er bijna bent, krijg je nog een sightseeingtour door Nijmegen. Daar zat dan weer wel een controle in, die ik bijna over het hoofd zag omdat er zo veel andere dingen te zien waren.
Op naar de finish. Nimbo barst nog een keer uit in grove miezer, maar dat deert niet meer. Slechts een enkeling trekt nog een cape of zo aan.
Uitchecken, het is 13.38. In totaal ruim een uur niet gelopen (fototoestel gezocht, regenkleding aan en uit en twee keer gepauzeerd). Effectief dus minder dan 8 uur 24 minuten gelopen over 47,2 km (vergeten om alles te klokken). Nog trager dan gisteren? Vrouwtje zegt dat ik oud wordt.
Tot slot een woordje van dank aan alle sms’ers. Het blijft fijn om onderweg af en toe wat steun toegestuurd te krijgen.
Tot morgen,
Dik
Vandaag stond er maar 47,2 km op het programma. De kortste afstand, maar toch heerste er aan de start een tamelijk collectief gevoel van “wat doe ik hier, waarom sta ik hier, waarom heeft niemand me tegengehouden”. Aan de andere kant stonden de lopers zo mogelijk nog vroeger klaar dan gisteren en was de rij dus navenant langer. Hoewel ik net zo laat op de Wedren aankwam als gisteren, ging ik vandaag pas om 4.14 uur door het poortje. Wachten kan lang duren.
De tocht van vandaag voerde ons langs Alverna, Wijchen , Niftrik, Wijchen, Beuningen en Weurt. Dat klinkt wat oubollig, maar zo zegt Mart Smeets het ook elke avond als hij het over de Tour heeft.
Ik had vanmorgen mijn andere schoenen, mijn oude trouwe Lowa’s aangedaan. Nadat ik een paar weken geleden de veters in mijn Meindl’s op een andere manier had ingevlochten om de druk op mijn voeten wat weg te nemen, had ik na het lopen regelmatig last van een wat branderig gevoel onder mijn linkertenen. Zo ook na het lopen gisteren. Toch maar eens even gekeken. Blijkt dat ik onder mijn middelteen al die tijd al een blaartje heb. Het was misschien beter geweest als ik al een paar weken geleden had gekeken, maar mijn linkervoet zit veel verder van mijn hart dan mijn linkerhand en iedereen heeft zo op zijn tijd wel eens ergens een pijntje. Bovendien ben ik volgens mijn moeder zaliger een beetje stijf. Ik ben dan ook blij dat ik nog steeds zelfstandig de nagels van mijn tenen kan knippen, maar aan de onderkant kijken is toch van een ander kaliber.
Gelukkig had ik in mijn Lowa’s nergens last van, dus het lopen ging goed. Nou ja, goed. Onder het lopen merk ik dat ik toch in de eerste plaats een fietser ben. Als je een lang eind fietst en je wordt een beetje moe, kun je gaan verzitten, eens op de trappers gaan staan, een ander verzet kiezen of gewoon even niet trappen. Als onder het lopen je lichaam protesteert en je houdt je benen even stil, smak je in het gunstigste geval niet op je gezicht, dus doorgaan of je wilt of niet.
Astrid had me Kirstens fototoestel meegegeven, zodat ik mijn verhaal een beetje kon illustreren. Het eerste illustratiepunt kwam na ongeveer twee uur. De militaire verzorgingspost waar Kirsten drie jaar geleden in een zwart gat verdween, eigenlijk een grote tent van veertig meter lang waar ze een uur in werd opgesloten toen ze last van haar voeten kreeg. Les: wat er ook gebeurt, laat je niet verzorgen in een grote lange tent. Het terrein opgewandeld, rugzak neergezet, fototoestel gepakt, misgegrepen, rugzak uitgepakt, weer misgegrepen, nog steeds geen fototoestel. Oeps, wegens het mooie weer had ik op de Wedren mijn regenjas al in de rugzak gedaan. Zou er nu een platgetrapt fototoestel op de grond liggen?
Dan maar geen foto’s dus. Bezorgd verder gelopen richting Alverna. Tegen zevenen begon het te miezeren, eerst fijne miezer, maar al snel grove miezer. Onder een boom gaan staan, regenjas aan en omdat de miezer intussen erg grof was, ook regenbroek aan. Vanaf nu wisselden droge periodetjes, fijne en grove miezer elkaar af. De lucht vertoonde een grauwe nimbostratusbewolking, het zag er met andere woorden niet naar uit dat het snel echt droog zou worden. Er werd dan ook nogal gemopperd op Erwin Krol met zijn mooiweerbericht.
Eigenlijk had ik gepland door te lopen tot in de lus en daar even op een muurtje te gaan zitten om te pauzeren. Het zou mooi weer worden, weet je nog? Voor niet-ingewijden “de lus” is het extra stuk dat de vijftigkilometerlopers lopen. Nu rond halfacht gepauzeerd in de Zuiderkroon in Alverna. De maximaal toegemeten tijd van twintig minuten genomen. Langer mag natuurlijk wel, maar zeker met nat en koud weer word je nogal stijf als je te lang zit.
Dan de lus in. Je loopt ongeveer een uur langs de Maas met alleen halverwege een restaurant. Verder niets, nou ja Maas natuurlijk en weilanden en maisvelden. Op het eind nader je een autoweg. De eerste keer dat ik daar was, had ik zoiets van joepie, de Maas is voorbij. Niet dus dat is pas een kwartier verder.
Als je van de Maas wegdraait, staat er rechts wat achteraf een stenen schuurtje omringd door wat gras. Vorig jaar een ideale plaats om te gaan plassen. Nu heb ik daar mijn regenkleding uitgedaan, want de bewolking begon wat te breken en het zonnetje kwam, zij het moeizaam, door.
Dan komt eindelijk na de grote leegte Wijchen. O ja, Niftrik ook nog, maar zelfs als wandelaar ben je eruit voordat je doorhebt dat je erin bent. Wijchen was volop in feeststemming. Ondanks het minder mooie weer zaten en stonden de kanten van de straten vol. Dat loopt toch anders, al die mensen eromheen. Vooraan in Wijchen een lichtkrant waarop kond werd gedaan van een vijftigjarig huwelijk. Daaronder een glunderende oma omringd door kinderen en kleinkinderen. Opa ontbrak; die was aan het lopen. Voordat ik Wijchen uitwandelde nog thee gedronken in, als mijn geheugen me niet in de steek laat, zaal Verploegen. Dat kwam goed uit, want intussen had nimbo weer toegeslagen en toen ik weer buiten kwam, was het net weer droog. Even naar Astrid gebeld. Het eerste wat ze zei:”Je hebt je fototoestel thuis laten liggen.” Oef, gelukkig maar.
Dan op naar Beuningen. Hetzelfde verhaal als Wijchen, maar dan zonder thee. Mensen die juichen alsof je al op de Via Gladiola loopt. Maar helaas, dat duurt nog even. Bij het verlaten van Beuningen verwarring alom. Staat er een controle aangekondigd, is er geen.
Tot slot via Weurt Nijmegen in. Net als gisteren zit ook in de laatste kilometers voor oningewijden wat frustratie, zoals ik nog uit mijn oningewijde tijd weet. Denk je dat je er bijna bent, krijg je nog een sightseeingtour door Nijmegen. Daar zat dan weer wel een controle in, die ik bijna over het hoofd zag omdat er zo veel andere dingen te zien waren.
Op naar de finish. Nimbo barst nog een keer uit in grove miezer, maar dat deert niet meer. Slechts een enkeling trekt nog een cape of zo aan.
Uitchecken, het is 13.38. In totaal ruim een uur niet gelopen (fototoestel gezocht, regenkleding aan en uit en twee keer gepauzeerd). Effectief dus minder dan 8 uur 24 minuten gelopen over 47,2 km (vergeten om alles te klokken). Nog trager dan gisteren? Vrouwtje zegt dat ik oud wordt.
Tot slot een woordje van dank aan alle sms’ers. Het blijft fijn om onderweg af en toe wat steun toegestuurd te krijgen.
Tot morgen,
Dik
-
20 Juli 2011 - 20:23
Astrid:
Het is niet alleen je moeder zaliger die zegt dat je stijf bent. Dat zegt je vrouwtje ook altijd, ook A3 weet alles van je stijfheid. Over oubollige dingen zou ik me ook niet druk maken, zijn wij toch soms ook :)Is ook beter om van de Maas weg te draaien, alles beter dan erin. Mocht je over 15 jaar nog meelopen (met dan hoop ik maar de 30km)dan zijn wij ook 50 jaar getrouwd en ben je "pas" 75, dus kom op schat ook nu kun je het met of zonder blaartje makkelijk halen. Vind je zelfs als je er langer over doet nog steeds een kanjer hoor. Mocht je tzt door je stijfheid je nagels van je voeten niet meer kunnen knippen dan doe ik dat wel want dan ben ik pas 67 en nog kwiek genoeg om het voor je te doen :) xxx -
20 Juli 2011 - 20:24
Astrid:
Ha, was ik zomaar de eerste :) -
20 Juli 2011 - 21:53
Jose De Bruijn:
Ha die Dirk, ik kijk net naar De Vierdaagse op SBS6 dus ik kan me helemaal inleven in jouw loopverslag.
Dat heb je weer heel knap gedaan vandaag hoor. Chapeau!
Het wordt wat saai maar ik wiens je nogmaals een supergoeie loopdag toe.
Ciao -
21 Juli 2011 - 06:38
Roro:
Hoi pap,
Klinkt weer als een heel avontuur. Je bent al halverwege, dus dat laatste stukje komt ook wel goed.
Veel plezier vandaag. -
21 Juli 2011 - 08:46
Kirsten:
Hoi paps,
Hoop dat Nimbo zich vandaag een beetje koest houdt, ik volg het weer braaf op yr.no. Volgens hen zou het nu een beetje kunnen miezeren maar als ik door het raam van de secretaresse naar buiten kijk (zij heeft wel een raam met buitenzicht) is het hier droog...
Verder schijnt mooi weer te helpen tegen stijfheid (kijk maar naar al die oude mensen die in het zonnige zuiden overwinteren) dus misschien liep je daarom vorig jaar sneller ofzo. Toch nog steeds sneller dan een hoop andere mensen en een stuk minder kreupel dan sommige mensen die ik op weg naar huis steeds tegen kom na mijn werk (ik fiets ten slotte over het keizerkarelplein en de via gladiolia). Hier in het ziekenhuis vandaag stress alom hoe we morgen de patienten naar huis krijgen...
Succes weer
Groetjes Kirsten -
21 Juli 2011 - 09:37
Laura Krikken:
Goed zo Dik! Je mag dan wel oud worden, 60 jaar vind ik trouwens nog jong, maar je bent wel heel erg taai. Ik heb net mijn aanvraagformulier voor de AOW ingevuld, dat geeft pas echt de sensatie dat je nu tot de ouderen gaat horen, grrrr! In ieder geval veel sterkte voor de laatste loodjes, dat gaat ook vast wel lukken.
Veel groeten, ook namens Jan, van Laura -
21 Juli 2011 - 18:30
Marcel En Marja:
Hoi Dik, toppie hoor dat je het weer gered hebt. Maar jij geeft niet gauw op.
Morgen zijn de voorspellingen helaas niet zo best.
Maar jij gaat het halen.
Succes en dikke knuffels van
ons M & M.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
