Het laatste loodje

Hallo fans,

Ja hoor, het zit er weer op. Voor ik de belevenissen van vandaag ga vertellen, eerst even een paar reacties op de reacties van gisteren.

@ Els “akerue! (oh nee, da's achterstevoren, niet binnenstebuiten).” Eigenlijk had ik willen schrijven dat ik mijn sokken krang had aangedaan. In mijn moedertaal, Twents, kan dat behalve binnenstebuiten ook achterstevoren betekenen.
@MJ “bedoel je dat je voorheen nooit iets at tijdens de tocht?!” Ik sleep massa’s mee in mijn rugzak. Om te eten bananen, krentenbollen, diverse koeken, energierepen en een paar bruine boterhammen en om te drinken één bidon met water en één met isostar. Maar geen soep en geen kadetjes met kaas. Ik pauzeer meestal om de pakweg drie uur en neem dan een kopje thee en eet wat uit mijn voorraad. Heel gedisciplineerd eet en drink ik tussen de pauzes in na anderhalf uur. Vooral dat drinken is belangrijk. Sommige mensen wachten in het begin tot ze dorst krijgen en dat is met het huidige weer te laat. Gezien de uitzonderlijke weersomstandigheden, eindelijk zomer, joehoe, eet en drink ik de eerste helft van de tocht al vaker. De tweede helft is steeds een kwestie van overleven. Eigenlijk wil je dan constant blijven drinken. Daar kunnen mensen ook dood van gaan, dus dan neem ik, eveneens gedisciplineerd, tussenpauzes van minstens een minuut of tien. Met jezelf afspreken dat je bij de volgende straathoek weer wat mag drinken. En soms stiekem een keertje vaker.
@ Marja “De hoeveelste keer wordt dit??” De vijfde. Dat betekent dat ik een extra mooi kruisje ga krijgen.

Dan de dag van vandaag. Soepele benen, masseren helpt echt. Een wat pijnlijke grote teen, daar sla ik maar geen acht op. En een kleine meevaller. Mijn voeten zijn opgezet, dus hoef ik mijn veters niet zo ver aan te trekken.
Het lopen gaat eigenlijk wel lekker, al merk ik dat het moeilijk is om het tempo hoog te houden. Kennelijk doet de vermoeidheid zich dit jaar meer voelen dan anders. Bovendien merk ik dat ik gisteren uiteindelijk mijn vochtverlies meer dan genoeg heb gecompenseerd. De eerste paar uur moet ik om de twintig minuten een plaspauze inlassen. En nee, dat is niet vanwege de twijfelachtige kwaliteit van mijn prostaat.
Schreef ik hierboven dat ik bananen meezeul in mijn rugzak, vanmorgen waren de bananen op. Geen probleem, bij de eerste de beste kraam langs het parcours koop ik twee bananen. “dat is dan twee euro meneer.” Das best wel even schrikken.
Hoewel het tempo dus wat laag ligt, gaat het lopen zo lekker dat ik bijna vanzelf bij de brug tussen Nederasselt en Grave lijk aan te komen. Die brug doemt al van verre op en voorgaande jaren had ik de indruk dat die brug heel lang erg opdoemerig was. Nu valt het wel mee en voor ik het weet, zit ik bij de brug met een kopje thee en, ja hoor, een kadetje met kaas en een bakje soep.
In Grave krijgen we het eerste voorproefje van de Via Gladiola. Zwaaiend naar het publiek en meeklappend met de muziek gaan we door de straten. Daarna is het weer kilometers lang nogal landschap, maar de eerste kick hebben gehad.
Dan nadert Cuijk. Dit jaar is Marja (niet die van hierboven) er niet. Ze zit in Engeland, dat vond ze te ver om over te komen. Ik realiseer me dat ik een probleem heb. Ik weet alle dagen ongeveer waar ik om de pakweg drie uur kan pauzeren, maar omdat Marja in Cuijk voor perfecte catering zorgt, heb ik er geen idee van of er ergens een geschikte uitspanning langs het parcours te vinden is. Gelukkig vind ik ongeveer een kwartiertje voor de hoek waar Marja altijd staat, een café plus feestzaal, waar ik wederom thee, een kadetje en een bakje soep neem. Het gaat er hier professioneler aan toe dan in de feesttenten en sportcomplexen: de prijzen zijn anderhalf keer zo hoog en hoewel er maar weinig mensen zijn, duurt tweemaal zo lang voor je iets krijgt. Maar dan heb je ook wel wat: de thee zit in een echt kopje in plaats van een bekertje, er is een koekje bij de thee, de tomatensoep zit in een metalen soepkom in plaats van een plastic bakje en in de soep zit voldoende zout om het zouttekort van minstens twee vierdaagselopers aan te vullen. Sociaal als ik ben laat ik dan ook de helft van mijn soep staan voor de volgende klant. Marja, ik mis je!
Cuik is Cuijk niet zonder Marja, maar ik neem op haar hoek toch lekker de buitenbocht. Dan heb ik toch een beetje Marjagevoel. Het stuk door Cuijk is veel korter dan de Via Gladiola, maar het lijkt elk jaar weer of hier evenveel geestdrift is samengepakt als op de hele Via Gladiola. Het blijft lastig om vrolijk te kijken als je loopt te janken.
Dan de laatste plaatsen voor Nijmegen door en de Via Gladiola op. Het is inmiddels duidelijk dat ik laat zal aankomen. Dat is op zich niet zo erg, laat betekent in dit geval even over half drie, maar Kirsten moet om uiterlijk drie uur vertrekken naar haar werk in Maastricht. Kirsten en Astrid hebben ge-sms’t waar ze aan de rechterkant staan. Ik beland achter een fanfare die vier rijen breed de straat in beslag neemt. Muziekkorpsen lopen het laatste stuk van de Via Gladiola om vervolgens voor de tribunes te paraderen. De fanfare loopt niet zo snel en ik heb eigenlijk toch wel haast. Aan de linkerkant is wat ruimte om in te halen. Wat ik niet had gezien, was dat de fanfare wel honderd leden heeft. Dat is dus een stoet van wel veertig meter lang die je traag inhaalt. En ondertussen zitten Astrid en Kirsten ergens aan de andere kant. Gelukkig ben ik de fanfare op tijd voorbij en daar staan dan Astrid en Kirsten, die op hete kolen zit.
Zoenen en gladiolen in ontvangst genomen en doorgelopen naar de finish waar ik mijn kruisje krijg.

Lieve allemaal. Hiermee zit de Vierdaagse er weer op. In mijn beleving was dit de zwaarste die ik tot nu toe heb gelopen. Ik heb dit jaar meer dan ooit afgezien. En afgezien van de eerste dag was ik gemiddeld ruim een half uur langer onderweg dan de voorgaande jaren. Dat zal de leeftijd wel zijn, maar aan de andere kant waren er dit jaar met het warme weer wel ruim drieduizend uitvallers. Allemaal bedankt voor de vele reacties. Ze hebben me geholpen om niet bij die drieduizend te horen.

Bedankt ook Leonard en Kirsten dat we weer een week lang bij jullie mochten zijn en jullie drukke leven mochten verstoren. Bedankt lieve Astrid dat je weer alle ochtenden om drie uur bent opgestaan om brood en thee klaar te maken en te zorgen dat ik goed vertrok. Je hebt zelf al meer dan anderhalf jaar door diverse ziekten en ongemakken niet kunnen of mogen sporten. Ik hoop dat je binnenkort eindelijk weer mag fietsen. Mijn kruisje is ook voor jou.

En, was afzien nou leuk? Ach, ik denk dat ik stiekem misschien best wel een beetje macho ben. Maar nee, niet echt leuk. Maar terugzien op afzien is fantastisch.
Tot volgend jaar,

Dik