Afzien in de hitte

Hallo lieve allemaal,
Allereerst iedereen bedankt voor de vele warme aanmoedigingen op deze site of per telefoon of sms die tegenwicht hebben geboden tegen de warmte van vandaag.
Vanmorgen na een onrustige nacht om drie uur opgestaan. Onrustig niet van de zenuwen, maar door de vele feestvierders die Nijmegen en dus ook de straat van Leonards en Kirstens huis in kennelijke staat de hele nacht door opvrolijkten. Om twee uur wakker geworden en daarna nog maar half geslapen. Die arme Astrid heeft nog minder geslapen en is pas echt in slaap gevallen toen de dag allang aangebroken was.
Om even over half vier naar de Wedren vertrokken. Het zal me niet weer gebeuren dat ik net op een minuut het startschot mis. De fiets ergens op de een na laatste rij in de al tamelijk volle fietsenstalling gezet en de Wedren om tien voor vier opgelopen. Oeps naar schatting zo’n vijfduizend mensen hadden hetzelfde idee en de Wedren ziet er nogal vol uit. Gelukkig zijn we op tijd om live de openingstoespraak van minister Schippers te volgen. Zo vaak krijg je de kans niet om een bewindsvrouw van nabij mee te maken. Uit de luidsprekers klinkt een vaag mickeymousegeluid. Niemand heeft een idee wat ze zegt. Dat geeft niet, want het kan nooit erg belangrijk zijn geweest. Dan beginnen de mensen die vooraan staan ineens te tellen van 5, 4, 3, 2, 1 en onder luid gejuich valt het startschot, al moet ik bekennen dat ik niet zeker weet of ik dat wel heb gehoord. Het is vijf voor vier, dus de menigte begint vijf minuten te vroeg te dringen; waarschijnlijk had de minister haast. En zo passeer ik ondanks de vele lopers voor mij al rond vijf over vier het poortje.
Stonden er vorig jaar langs de kant alleen maar wat diehards, nu staat er een veelvoud aan aangeschoten studenten de lopers aan te moedigen, nou ja meestal wat onsamenhangends toe te roepen. Hun grote aantal verklaart meteen de verstoorde nachtrust.
Nijmegen uit gaan we naar Lent. De route is aangepast in verband met de wegwerkzaamheden aldaar. Dat is jammer, want nu zit de harmonie er niet. Die zit vast wel ergens anders, maar ik heb hem niet gezien.
Het wordt al snel warmer. De vraag is nu: pauzeer ik buiten rond zeven uur op het ronde muurtje waar ik een paar jaar geleden ook al eens heb gezeten, of loop ik twintig minuten verder naar de kantine waar ik de afgelopen jaren steeds thee heb gedronken. Ik kies voor het eerste, pauzeer maar kort, drink wat extra water en beloof me een extra kop thee bij de tweede stop.
Zonder al te veel wederwaardigheden gaat de tocht verder. Het wordt wel steeds warmer en ik aarzel even of ik toch niet wat eerder zal pauzeren. Psychologisch lijkt het me toch beter om even door te lopen. In Elst beperk ik me dus tot enthousiast zwaaien en, ja hoor, de burgemeester zwaait terug. Rond twintig voor elf strijk ik in Valburg neer bij de Viersprong, waar ik ruim twintig minuten pauzeer en me royaal op twee koppen thee trakteer. Omdat ik weet, nou ja hoop, dat ik voor twee uur binnen zal zijn, weet ik dus dat het nu nog minder dan drie uur tot de finish is. Deze redenering zit niet helemaal logisch in elkaar, maar werkt wel.
Intussen is het goed warm geworden. Zo warm, dat ik ondanks de twee koppen thee en het andere drinken dat ik overvloedig heb genuttigd, geen verdere plaspauzes meer nodig heb. De lange tocht richting de Waal is voor de meesten afzien vanwege de hitte en de brandende zon. Ik behoor tot de meesten. Dij- en kuitspieren beginnen te verkrampen. Gelukkig nog niet zo erg als in de Samaria kloof. Aan belangstellenden leg ik graag wel een keertje uit hoe ik daar echt heb afgezien. Mijn voeten voelen geïrriteerd, maar ik krijg geen blaren. Onderweg staan gelukkig veel, meest wat jongere toeschouwers met tuinslangen, sproeiers, supersoakers en weet ik wat nog meer de mensen verkoelend nat te spuiten. Ik heb daar een vreselijke hekel aan. Je droogt plakkerig op met al dat zout op je lijf en je natte kleren gaan schuren. En als je een paar minuten later opgedroogd bent, ben je nog heter dan eerst. De meeste goedbedoelde pogingen weet ik dan ook redelijk te ontwijken.
Ergens passeer ik een groep Duitse soldaten. Door de hitte dreigt duidelijk enige subordinatie. Opmerkingen tegen de commandant in de trant van “zeg heb je haast of zo?” Dan roept ineens een van de voorsten: “Daar zijn de Britten al.” Voor de groep reden om een schoon lied aan te heffen: “Say hello to the Brittish at the front …”. Waarop de Britten reageren met : “Say hello to the Germans at the rear …”. Ineens is de Duitse subordinatie voorbij en even later klinkt het: Say hello tot the Brittish at the right …”. De Britten hebben maar niet meer gereageerd. Ik heb geen poging gedaan de Duitsers weer in te halen.
Wat verderop komt drie-turven-hoog voorbij, begeleid door wat waarschijnlijk haar oma is. Voor de jongeren: lang, heel lang geleden werd in Nederland het veen afgegraven. Dat lieten ze opdrogen tot turfbriketten van pakweg een centimeter of 30. In deze zin is turf dan ook gebruikt als informele lengtemaat. Ze zag eruit als een van de nog net elfjarige deelneemsters die in het Vierdaagse magazine worden genoemd als jongste deelneemsters. D.w.z. drie-turven-hoog, de oma was duidelijk ouder. Eigenlijk was ze iets groter dan drie turven; ik schat ongeveer 1,45m. Ze had er een tempo in dat oma amper bij kon houden en met de hitte deed ik er zelfs geen moeite voor. Gelukkig voor oma was het nogal druk op de weg en was inhalen lastig, wat het tempo drukte. Als ze eenmaal grotemensenbenen heeft en nog steeds met deze energie loopt, zal ze zeker 8km/h halen.
Dan wordt daar nog een laatste controle aangekondigd met de mededeling nog 3,2 km. De controle hebben we niet gezien, wat enige ongerustheid teweegbracht, maar van die 3,2 km weren we best wel blij.
Om ongeveer tien voor twee kwam ik binnen, ruim binnen de tijd die ik me had toegemeten. Wel nogal een beetje pijn aan mijn lichaam. De fiets was wat lastig terug te vinden; ik had in het donker niet gezien dat er na de een na laatste rij nog vier rijen kwamen. Eerst even losgefietst, dan een heet bad en tot slot ingesmeerd met Perkinsol Cool. Dat verkoelt de spieren. Het is goed spul, dat merk ik als ik mijn bovenbenen heb behandeld en die een beetje te dicht naar het middendeel beweeg. Het duurt lang voordat dat niet meer in brand staat.
Nu genieten van de maaltijd die Astrid weer heel lief voor me heeft klaargemaakt en dan uitrusten en zien of alles morgen weer beweegt.