De dag van Elst

De eerste 52,7 km zit erop. Ja, jullie lezen het goed, 600 m meer dan vorig jaar, toen was de eerste dag 52,1 km. Een van de oorzaken dat ik vandaag jammerlijk heb gefaald in mijn doelstelling om alle dagen voor 2 uur binnen te zijn. Ja, 600 m is toch al ruim 6 minuten lopen.
Eigenlijk begon het vanmorgen al voor ik vertrok. Ik was zo dom geweest om gisteren luidkeels te verkondigen dat het ideaal zou zijn als het hard regende als ik uit huis vertrok, dan kon ik tenminste mijn regenkleding al aandoen. De weergoden verhoorden mijn wens, zodat ik om half vier al druk doende was regenjasje, regenbroek en overschoenen aan te trekken. Ik vertrok dan ook iets later dan gepland en was bezig Kirstens fiets in de stalling te zetten toen de laatste halve minuut voor de start al werd afgeteld. Oeps, te laat dus. Nou ja, je hebt drie kwartier om te vertrekken, dus niet zo erg, maar het gevolg was wel dat ik ruim 10 minuten later door het poortje ging dan vorig jaar.
Nu was ik vorig jaar om 13.49 binnen, dus ik zou hard moeten lopen om 2 uur te halen. Maar de ellende hield niet op. De weergoden vonden dat ze lang genoeg aan mijn wens hadden voldaan, dus op het ogenblik dat ik door het poortje ging, ging de kraan daarboven dicht. En toen begon ik het best wel warm te krijgen met al die extra regenkleding. Dus eerst maar eens gestopt om de regenbroek uit te doen (de overschoenen had ik al eerder uitgedaan) en iets verderop, in Lent, ook het regenjasje maar uitgedaan.
Dat was natuurlijk wel de weergoden verzoeken. Een verzoek van een enkel persoontje zoals ik maakt weinig indruk. Maar als zo’n 10 000 lopers tegelijk hun regenkleding uitdoen, kunnen de weergoden dat niet over hun kant laten gaan. Na een half uurtje begon het dan ook te hozen. Regenjas tevoorschijn gehaald, mouwen weer goed getrokken (zaten nog binnenstebuiten), jas aan, broek tevoorschijn gehaald, pijpen ontward (ideaal dat klittenband in het donker), broek aangedaan en eindelijk verder gelopen. Het resultaat was dat het nog harder ging regenen en dus weer gestopt en ook de overschoenen tevoorschijn gehaald. Toen ik die ging aantrekken besloten de weergoden dat ze ons voorlopig met rust zouden laten en hield het abrupt op met regenen. Richting Huissen kwam zelfs af en toe de zon tevoorschijn.
Een truc om het niet te warm te krijgen, is je hoed nat maken. Door de verdamping van het water blijft de binnenkant van je hoed frisser dan de buitenkant. Dat werkte nu ook verbluffend goed. Helaas was de buitenkant van de hoed ook niet echt warm. Dus de hoed maar afgezet. Oeps vergeten dat de hoed ook dient om mijn oog te beschermen tegen de invallende, net doorgebroken zon. Nu heb ik daarvoor ook wel een zonnebril; die lag onder de in mijn rugzak gepropte regenkleding. De situatie heb ik heel handig opgelost door zo min mogelijk richting zon te kijken.
In Huissen heb ik eindelijk het muurtje van twee jaar geleden, het bankje van vier jaar geleden en de kantine van vorig jaar op de foto gezet. In de kantine meteen weer thee gedronken en toen ook even naar de wc geweest. Dat betekende een extra tijdverlies van zeker tien minuten. Niet omdat ik zo lang op de wc zat, maar die mannen voor mij wel dus.
De verdere wandeling was het weer af en toe best aangenaam. Soms zag je redelijk wat blauwe lucht met wat cirrusbewolking of misschien, wat wel zo gunstig zou zijn, uiteenvallende vliegtuigstrepen. Even wat wolkerenkunde: donkergrijze wolken zijn zo donker omdat er veel water in zit. Als die wolken laag hangen komt dat water gemakkelijk met grote hoeveelheden tegelijk naar beneden. Hangen die wolken wat hoger en heb je geluk, dan verdampt een deel van het water onderweg. Nu heb je ook hele hoge wolken. Die zijn dun en doorzichtig en bestaan uit kleine ijskristalletjes. Daaruit valt geen regen, maar die wolken zitten niet voor niets zo hoog. Ze zijn daar meestal gekomen doordat aan de voorzijde van een front de lucht omhoog wordt gestuwd. Cirrus betekent dus dat er waarschijnlijk een front onderweg is. En daar zitten dan vaak weer die lage donkergrijze wolken in.
Vanaf Arnhem een hele tijd samen gelopen met Peter. Peter loopt dit jaar voor Kika (http://www.runforkika.nl/) en loopt eind augustus 95 km in Ede. Nu verkoopt hij onderweg kika sleutelhangers. Ik heb er twee gekocht en hij was erg blij. Het voordeel van samen lopen is dat de tijd vliegt. Een nadeel is dat je met zijn tweeën minder gemakkelijk andere lopers inhaalt. Misschien maar goed ook, want ik was eigenlijk van plan het tempo wat te forceren om iets van de verloren tijd in te halen.
Iets voor Valburg verdween Peter in de meet-and-greet van de Via Vierdaagse, zodat ik weer alleen liep. Snel in Valburg nog een kop thee genomen en doorgelopen richting Nijmegen. Schreef ik vorig jaar al over de verraderlijke spoorbrug die maakt dat je denkt dat je er bijna bent, terwijl je nog een heel stuk te gaan hebt, dit jaar begint de nieuwe Waalbrug duidelijk vorm aan te nemen. Het gevolg is dat er nu twee bruggen zijn die je ten onrechte blij maken. Ja, we kunnen de regering weer eens ergens de schuld van geven.
In Nijmegen lieten de weergoden nog eenmaal zien dat zij niet met zich laten spotten. Het laatste kwartier liep ik weer in de soms stromende, soms miezerende regen. Het deerde niet meer. De kleren gaan toch in de was. Ooit vijftien jaar geleden werd ik door een vriend opgehaald uit het ziekenhuis, waar ze me met een oogoperatie meer dood dan levend hadden gemaakt. We liepen door de miezerige natte sneeuw naar zijn auto. De koude vlokken die ik in mijn gezicht kreeg maakten dat ik me ineens dankbaar realiseerde dat ik nog leefde. Sindsdien onderga ik af en toe een beetje (ook weer niet overdrijven) regen of sneeuw met een gevoel van dankbaarheid. Ik heb dus mijn armen uitgestoken en genoten van de laatste meters in de regen. Ach er zijn mensen die me een beetje typisch vinden.
Uiteindelijk was ik pas rond kwart voor drie binnen. Jammerlijk gefaald dus, maar als je alles meetelt niet erg slecht gelopen. 10 uur 27 minuten onderweg geweest. Trek daar de extra tijd voor de extra meters, het geklungel met de regenkleding en het extra wc-bezoek af, dan kom je aardig in de buurt van de tijd van vorig jaar. Astrid was minder happy. Ik had er niet aan gedacht haar te bellen dat ik zo laat zou binnenkomen, dus was ze een beetje ongerust en onblij; morgen hoop ik in alle opzichten mijn leven te beteren.