De dag van Groesbeek

Beste fans,
Allereerst allemaal bedankt voor de reacties en de sms’jes waarmee jullie me ook vandaag weer hebben aangemoedigd. Tis vandaag inmiddels wat laat, dus beantwoorden komt de komende dagen wel.
Eindelijk echt goed geslapen, dat wil zeggen na thuiskomst en lunch als een blok in slaap gevallen een goed uur geslapen en daarna rond half elf het bed ingedoken en wederom als een blok in slaap gevallen en om drie uur redelijk uitgeslapen wakker geworden. Mijn ritme begint zich aan te passen. Voor de collega’s: het ritme laat zich verbazingwekkend snel resetten. Verwacht dus niet dat ik maandag om half vijf op kantoor ben.
Vandaag ook weer on 4.14 uur door het poortje gegaan. De hemel was helder, de maan scheen bemoedigend en Venus straalde in al haar glorie. Daarmee houdt wat je hier ’s nachts aan de hemel ziet ook wel op. Al snel werd het wat lichter en was alleen de maan nog te zien, af en toe bedekt door wat sluierbewolking. In stilte, veel animo om te kletsen was er nog niet, liepen we Nijmegen uit. Dat maakt een heel eigen, moeilijk te beschrijven geluid. Honderden voeten die op het asfalt roffelen in de Nijmeegse straten. Een soort onafgebroken geroezemoes.
Na Nijmegen komt Malden. Een slaapstadje ten zuiden van Nijmegen. De inwoners weten dat ze in een slaapstad wonen en houden zich daaraan, dus is het nogal stil langs de kant van de weg. Alleen midden in het centrum is er een beetje levendigheid.
Dan komt Mook, het tegenovergestelde van Malden, volop sfeer en muziek in de straten. En zo blijft het in alle dorpen die volgen. Misschien zijn de inwoners van Malden gewoon slimmer.
Voor Middelaar een theepauze van 19 minuten genomen en wat gegeten om voorbereid te zijn op de lus, de grote leegte. Maar de leegte valt mee vandaag. Het zonnetje schijnt, de kilometers lijken voorbij te vliegen en in Ottersum, precies halverwege, wordt gefeest alsof ze de finishplaats zijn.
Het blijft lekker lopen door de velden. In Breedeweg gepauzeerd in restaurant De Diepen. Andere lopers hebben het erover hoe erg het hier vorig jaar regende. Regen? Geen regen gezien vorig jaar. Waarschijnlijk waren ze daar een stuk later dan ik. Na 21 minuten weer op weg. Het gaat ineens toch wat moeilijker. Is 21 minuten pauzeren dan toch te lang? Nee hoor, gelukkig gaan de andere lopers ook langzamer, vaak nog langzamer dan ik. Het beruchte klimgebeuren is begonnen. Nou valt het klimmen wel mee, vergelijk het een beetje met de Abtstraat (voor fietsende plaatsgenoten) of een wat langer uitgevallen versie van de Kaalheide. Ik realiseer me dat ik niet alleen op de fiets klimmen leuk vind, maar ook als ik loop. Dit is mijn terrein en terwijl veel lopers lopen te zuchten heb ik een beetje het gevoel dat ik vleugels heb.
Groesbeek is de laatste wat grotere plaats op weg naar Nijmegen. Ook hier weer volop feest. En dan de Zevenheuvelenweg. Als het meezit, tel je er vier, ook nu weer van de orde van de Abtstraat, en het blijft gewoon goed gaan. Onderweg hoor je dat je niet de enige bent die de Vierdaagse een stoomwals van emoties vindt. Een boom van een kerel vertelt dat hij op de laatste dag altijd vlak voor Cuijk zijn “natte moment” heeft. De mensen om hem heen knikken begrijpend. Kennelijk zijn er meer natte momenten.
Het laatste stuk naar de finish blijft goed gaan. Wel begint het te betrekken, maar we bereiken zonder een nat hemels moment de Wedren.
Vandaag 9 uur en 15 minuten onderweg geweest. Effectief dus 8 uur 35 minuten gelopen over 49,4 km. Eindelijk een normaal gemiddelde.
Op de Wedren even op mijn gemak gezeten. Astrid is vandaag bij Marja, de vriendin, niet de schoonzus, dus ik haast me niet. Weer op weg gaan valt dan toch ineens tegen. Verdwenen is de adrenaline die me vleugels gaf. Je ziet na afloop niet voor niets zo veel lopers moeizaam huiswaarts strompelen. De wolken worden steeds donkerder, maar ach dat zal wel komen door de donkere zonnebril die ik op heb. Het is te merken dat de adrenaline uit mijn lichaam is verdwenen. Ik heb het bij het binnengaan van de tunnel ineens koud, duidelijk symptomen van een beginnende shocktoestand. Gelukkig toch niet. Er is een koude wind opgestoken die recht de tunnel in waait. Goed en wel de tunnel uit, nog een paarhonderd meter van huis, barsten de wolken ineens open. Was het toch niet mijn zonnebril waardoor ze zo donker waren. Binnen enkele tellen ben ik doorweekt. Het loont voor de kleine afstand die me rest niet om de regenkleding nog uit te pakken. Gelukkig brengt het noodweer de adrenaline weer terug in mijn bloed. En zo kunnen we getuige zijn van een zeldzaam tafereel: een vijftigkilometerloper die in looppas naar huis rent.
Het schema binnen was ook wat anders dan anders. Eerst de natte spullen uit dan een douche, dan thee en eten en dan slapen. Ik merk dat de adrenaline nu echt weg is.

Veel liefs en tot morgen,

Dik