Weer gehaald
Door: Dik
Blijf op de hoogte en volg Dik
19 Juli 2019 | Nederland, Nijmegen
Hallo lieve fans,
Het zit er weer op. Vandaag liep het lopen eindelijk weer ongeveer zoals het hoort. Wel met Astrids wonderpillen, maar een kniesoor die daar op let. Dankzij jullie vele aanmoedigingen heb ik het volgehouden op de momenten dat ik liep te ruziën met mijn rechterbeen. Heel erg bedankt allemaal
Tot de brug bij Grave, op pakweg 20 km, gebeurde er niet veel bijzonders. Wel hoorde je op de vierde dag behoorlijk veel mensen klagen over hun lichamelijke ongemakken: zere kuiten, blaren onder de voeten, schuurplekken op het lichaam en stomme oortjes. Het schijnt dat je toch echt de betere oortjes nodig hebt, want die goedkope geven alleen maar ellende. Waarop een ander opmerkte dat hij zijn oren van Alie had en dat die best meevielen.
Op mijn rustplaats bij de brug had ik een alleraardigst gesprek met een andere vijftigloper. Dit was zijn twaalfde. Hij was pas na zijn pensionering begonnen en nu hij tachtig was overwoog hij hierna misschien te stoppen. Niet omdat het lopen niet meer zou gaan, maar op zijn leeftijd kreeg je toch wat ongemakken, plassen ging soms wat lastiger, en moest je meer oppassen dat je niet viel en van alles brak. Hij wilde dus maar wat meer gaan fietsen. Daarom had hij zijn vrouw van 75 een elektrische fiets gegeven. Op mijn vraag of hij dan een racefiets had om haar bij te houden, antwoordde hij nonchalant dat dat op zijn gewone fiets ook wel ging. Na ons gesprek nam hij zijn rugzak en wandelde met kwieke tred weg.
Ik had bij de brug aardig wat gegeten en wat later voelde ik dan ook de drang om een toilet te bezoeken. In Gassel vond ik een geschikt etablissement, “D’n Huuskamer.” Daar werd ik geconfronteerd met een probleem waar doorgaans vooral de vrouwelijke deelnemers mee te maken krijgen; voldoende urinoirs, maar slechts één toilet en een wachtrij. Gelukkig kon ik het nog wel even ophouden. Achter mij verscheen echter een stevig gebouwde man, zo van het tweemetertype. Toen hij de rij zag, riep hij op kwade toon onze lieve heer aan en voegde daar in uitermate grove bewoordingen aan toe dat hij de dringende noodzaak gevoelde zich te ontlasten als een rund. Daarna verdween hij weer, wellicht op zoek naar een ander etablissement.
Na het toiletbezoek kon ik in redelijk tempo doorwandelen naar Cuijk. Onderweg maakte ik een paar praatjes met mensen die allen gemeen hadden dat dit hun eerste keer was. Bijvoorbeeld een student die na jaren van Vierdaagsefeesten vond dat hij nu ook maar eens zelf moest lopen.
In Cuijk wachtte niet alleen Marja, maar ook Rein. Zo werd ik extra vertroeteld en vertrok ik gevoed en gelaafd naar Nijmegen. Daar trof ik Astrid en Kirsten aan de andere kant van de weg dan gebruikelijk. Maar gelukkig trof ik ze wel. En zo bereikte ik ook dit jaar ondanks wat ongemakken de finish. Thuis werd ik verwend met thee en taart. Daarmee is ook deze Vierdaagse ten einde.
Het belangrijkste om een Vierdaagse te lopen is gezegend te zijn met een goede gezondheid. Ik verkeer in die gelukkige omstandigheid. Derhalve neem ik ook nu weer ootmoedig en dankbaar afscheid, hopend jullie volgend jaar rond deze tijd weer in goede gezondheid hier aan te treffen.
Jullie toegenegen dienaar,
Dik
Het zit er weer op. Vandaag liep het lopen eindelijk weer ongeveer zoals het hoort. Wel met Astrids wonderpillen, maar een kniesoor die daar op let. Dankzij jullie vele aanmoedigingen heb ik het volgehouden op de momenten dat ik liep te ruziën met mijn rechterbeen. Heel erg bedankt allemaal
Tot de brug bij Grave, op pakweg 20 km, gebeurde er niet veel bijzonders. Wel hoorde je op de vierde dag behoorlijk veel mensen klagen over hun lichamelijke ongemakken: zere kuiten, blaren onder de voeten, schuurplekken op het lichaam en stomme oortjes. Het schijnt dat je toch echt de betere oortjes nodig hebt, want die goedkope geven alleen maar ellende. Waarop een ander opmerkte dat hij zijn oren van Alie had en dat die best meevielen.
Op mijn rustplaats bij de brug had ik een alleraardigst gesprek met een andere vijftigloper. Dit was zijn twaalfde. Hij was pas na zijn pensionering begonnen en nu hij tachtig was overwoog hij hierna misschien te stoppen. Niet omdat het lopen niet meer zou gaan, maar op zijn leeftijd kreeg je toch wat ongemakken, plassen ging soms wat lastiger, en moest je meer oppassen dat je niet viel en van alles brak. Hij wilde dus maar wat meer gaan fietsen. Daarom had hij zijn vrouw van 75 een elektrische fiets gegeven. Op mijn vraag of hij dan een racefiets had om haar bij te houden, antwoordde hij nonchalant dat dat op zijn gewone fiets ook wel ging. Na ons gesprek nam hij zijn rugzak en wandelde met kwieke tred weg.
Ik had bij de brug aardig wat gegeten en wat later voelde ik dan ook de drang om een toilet te bezoeken. In Gassel vond ik een geschikt etablissement, “D’n Huuskamer.” Daar werd ik geconfronteerd met een probleem waar doorgaans vooral de vrouwelijke deelnemers mee te maken krijgen; voldoende urinoirs, maar slechts één toilet en een wachtrij. Gelukkig kon ik het nog wel even ophouden. Achter mij verscheen echter een stevig gebouwde man, zo van het tweemetertype. Toen hij de rij zag, riep hij op kwade toon onze lieve heer aan en voegde daar in uitermate grove bewoordingen aan toe dat hij de dringende noodzaak gevoelde zich te ontlasten als een rund. Daarna verdween hij weer, wellicht op zoek naar een ander etablissement.
Na het toiletbezoek kon ik in redelijk tempo doorwandelen naar Cuijk. Onderweg maakte ik een paar praatjes met mensen die allen gemeen hadden dat dit hun eerste keer was. Bijvoorbeeld een student die na jaren van Vierdaagsefeesten vond dat hij nu ook maar eens zelf moest lopen.
In Cuijk wachtte niet alleen Marja, maar ook Rein. Zo werd ik extra vertroeteld en vertrok ik gevoed en gelaafd naar Nijmegen. Daar trof ik Astrid en Kirsten aan de andere kant van de weg dan gebruikelijk. Maar gelukkig trof ik ze wel. En zo bereikte ik ook dit jaar ondanks wat ongemakken de finish. Thuis werd ik verwend met thee en taart. Daarmee is ook deze Vierdaagse ten einde.
Het belangrijkste om een Vierdaagse te lopen is gezegend te zijn met een goede gezondheid. Ik verkeer in die gelukkige omstandigheid. Derhalve neem ik ook nu weer ootmoedig en dankbaar afscheid, hopend jullie volgend jaar rond deze tijd weer in goede gezondheid hier aan te treffen.
Jullie toegenegen dienaar,
Dik
-
19 Juli 2019 - 21:04
Marrigje:
Groot respect voor jou Dik. Heb in mijn jonge jaren (27 jaar geleden) de vierdaagse gelopen en ja daar ben ik nog steeds trots op. Het was geen sinecure -
20 Juli 2019 - 04:20
Albert En Gertie:
Geweldig Dik, je hebt het weer gehaald!
Dank voor je leuke en beeldende verhalen. Zo lopen we een klein beetje mee...
Bali biedt niet veel wandelgelegenheid, tenzij je de vulkanen bestijgt. De wegen zijn te druk zonder voetpaden, fietspaden enz. Wij konden de laatste 4 dagen wel mooi langs het strand wandelen, maar dat haalt het niet bij de vierdaagse!! Nu even lekker bijkomen maar, hartelijke groeten. -
20 Juli 2019 - 07:25
Dirk:
Gefeliciteerd Dik, en dank voor je kleurrijke verslagen. Hartelijke groeten, Dirk -
20 Juli 2019 - 17:41
Linda:
Super goed gedaan Dik, en nu samen wat uitrusten !!!
-
21 Juli 2019 - 10:17
Marc:
Goed gedaan Dik (en ook een beetje Astrid) . Proficiat vanwege Filipinas en Marc -
21 Juli 2019 - 11:35
Laura Krikken:
Hoi Dik,
Hulde maar weer voor deze sportieve ontlading. En dan ook nog met een been dat een dag in de contramine was. Gelukkig wist Astrid hoe dit aan te pakken.
Liefs van ons beiden uit Leiden,
Laura
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
