de poot stijf houden
Door: Dik
Blijf op de hoogte en volg Dik
17 Juli 2019 | Nederland, Nijmegen
Hallo lieve allemaal,
Gisteravond ben ik even over tien als een blok in slaap gevallen om vanmorgen om drie uur weer ruw gewekt te worden door mijn telefoon. Mijn nek en onderrug voelden dankzij de massage van gisteren weer ontspannen aan. Mijn rechterbeen voelde dankzij die massage stijf en pijnlijk aan. Dat wil zeggen de zone rond de knieholte. Het kostte dan ook wat moeite om mijn fiets tevoorschijn te halen en te bestijgen. Het fietsen zelf viel mee en zo bereikte ik om twaalf voor vier de Wedren. Door het startpoortje schuifelen ging ook heel aardig. Daarna duurde het even voor ik op kruissnelheid was. Indachtig mijn lang geleden opgedane ervaring dat mensen die pijn hebben strompelen en dat mensen die niet strompelen dus geen pijn hebben, ben ik zorgvuldig gecontroleerd gaan lopen; doen alsof je een boek op je hoofd hebt en vooral rustig en zo ontspannen mogelijk je voeten beurtelings naar voren verplaatsen. Dat werkte redelijk, hoewel mijn been wel bleef drammen of dit nou echt nodig was.
Mijn oude pleisterplaats, de Zuiderkroon liet ik net als vorig jaar links (eigenlijk rechts) liggen vanwege het hoge zoutgehalte van de soep. Wel kreeg ik toen ik daar passeerde van een paar meisjes maar liefst twee krentenbollen die zij namens een grote supermarktketen uitdeelden.
Wat verderop pauzeerde ik weer in Balgoij, bij het koffiepuntje. Na twee krentenbollen had ik nog niet zo veel behoefte aan soep, dus beperkte ik me tot een paar koppen thee en nuttigde ik een boterham uit mijn proviand. Na een klein half uur verzamelde ik mijn moed en ging ik weer verder. Mijn rechterbeen zeurde ditmaal niet; het gilde dat ik vooral weer moest gaan zitten, maar toen het zijn zin niet kreeg ging het schreeuwen pakweg 500 meter weer over in klagend gezeur.
Op de dijk die volgde maakte ik in tegenstelling tot andere keren nauwelijks een praatje. Praatjes maken maakt dat de kilometers gemakkelijker voorbijvliegen. Maar om praatjes te maken is het nodig dat je je tempo kunt aanpassen aan dat van je gesprekspartner. Iets langzamer was nog wel gelukt, maar versnellen was uitgesloten. Ik wilde liever niet dat mijn drammende been weer zou gaan gillen.
Na de dijk komt een smal zandpad dat overgaat in een smal verhard pad. Vlak voor de samensmelting, ongeveer halverwege mijn volgende rustplaats met de veertig, is er een hondenclub die elk jaar een pop-up uitspanning inricht. Daar investeerde ik in een kommetje soep; soep met niet al te veel zout. Daarna ging ik zo snel mogelijk verder in de hoop dat mijn been nog niet opnieuw in gilstand zou springen. Helaas bleek dat niet te werken, maar het gillen ging wel iets sneller over in gezeur.
In Wijchen kreeg ik andermaal een krentenbol overhandigd; de derde vandaag. Maar helaas stagneerde het lopen na de samensmelting met de dertig nogal. Als ik terugkijk in mijn vorige verslagen van de tweede dag, was dit de eerste keer dat het zo erg was; misschien omdat ik aan de late kant was?
Vol goede moed stapte ik mijn volgende rustplaats binnen. Minstens vijftien wachtenden voor me aan de bar. Ik heb 50 cent geïnvesteerd in een toiletbezoek en ben maar zonder thee buiten gaan zitten om een koek te eten en even uit te rusten. Al snel ben ik met een kermend been weer verder gegaan.
Ik had nu nog ongeveer een derde van het traject te gaan. Moeizaam, want de snelheid wisselde met de drukte nogal. Versnellen en afremmen kostte extra inspanning, zeker tijdens de citytour waarmee de tweede dag traditioneel wordt afgesloten; een kilometerslange tocht via de Waalkade die een paar jaar geleden een grote opknapbeurt heeft gehad en sindsdien een stuk langer lijkt.
Opgelucht bereikte ik de finish. Ik heb me voor alle zekerheid maar niet laten masseren. In plaats daarvan heb ik de Ludomethode maar weer toegepast. Dat wil zeggen een stevige laag koud water in het bad en daarin alternerend gaan zitten. Daarna afsluiten met een hete douche. Dat heeft inderdaad wat verlichting gebracht. Een bijkomend effect is dat ik de komende dagen geen nakomelingen kan verwekken
Hiermee is de tweede dag ten einde. Hopelijk gaat het morgen weer wat beter.
Een goede nacht en tot morgen.
Dik
Gisteravond ben ik even over tien als een blok in slaap gevallen om vanmorgen om drie uur weer ruw gewekt te worden door mijn telefoon. Mijn nek en onderrug voelden dankzij de massage van gisteren weer ontspannen aan. Mijn rechterbeen voelde dankzij die massage stijf en pijnlijk aan. Dat wil zeggen de zone rond de knieholte. Het kostte dan ook wat moeite om mijn fiets tevoorschijn te halen en te bestijgen. Het fietsen zelf viel mee en zo bereikte ik om twaalf voor vier de Wedren. Door het startpoortje schuifelen ging ook heel aardig. Daarna duurde het even voor ik op kruissnelheid was. Indachtig mijn lang geleden opgedane ervaring dat mensen die pijn hebben strompelen en dat mensen die niet strompelen dus geen pijn hebben, ben ik zorgvuldig gecontroleerd gaan lopen; doen alsof je een boek op je hoofd hebt en vooral rustig en zo ontspannen mogelijk je voeten beurtelings naar voren verplaatsen. Dat werkte redelijk, hoewel mijn been wel bleef drammen of dit nou echt nodig was.
Mijn oude pleisterplaats, de Zuiderkroon liet ik net als vorig jaar links (eigenlijk rechts) liggen vanwege het hoge zoutgehalte van de soep. Wel kreeg ik toen ik daar passeerde van een paar meisjes maar liefst twee krentenbollen die zij namens een grote supermarktketen uitdeelden.
Wat verderop pauzeerde ik weer in Balgoij, bij het koffiepuntje. Na twee krentenbollen had ik nog niet zo veel behoefte aan soep, dus beperkte ik me tot een paar koppen thee en nuttigde ik een boterham uit mijn proviand. Na een klein half uur verzamelde ik mijn moed en ging ik weer verder. Mijn rechterbeen zeurde ditmaal niet; het gilde dat ik vooral weer moest gaan zitten, maar toen het zijn zin niet kreeg ging het schreeuwen pakweg 500 meter weer over in klagend gezeur.
Op de dijk die volgde maakte ik in tegenstelling tot andere keren nauwelijks een praatje. Praatjes maken maakt dat de kilometers gemakkelijker voorbijvliegen. Maar om praatjes te maken is het nodig dat je je tempo kunt aanpassen aan dat van je gesprekspartner. Iets langzamer was nog wel gelukt, maar versnellen was uitgesloten. Ik wilde liever niet dat mijn drammende been weer zou gaan gillen.
Na de dijk komt een smal zandpad dat overgaat in een smal verhard pad. Vlak voor de samensmelting, ongeveer halverwege mijn volgende rustplaats met de veertig, is er een hondenclub die elk jaar een pop-up uitspanning inricht. Daar investeerde ik in een kommetje soep; soep met niet al te veel zout. Daarna ging ik zo snel mogelijk verder in de hoop dat mijn been nog niet opnieuw in gilstand zou springen. Helaas bleek dat niet te werken, maar het gillen ging wel iets sneller over in gezeur.
In Wijchen kreeg ik andermaal een krentenbol overhandigd; de derde vandaag. Maar helaas stagneerde het lopen na de samensmelting met de dertig nogal. Als ik terugkijk in mijn vorige verslagen van de tweede dag, was dit de eerste keer dat het zo erg was; misschien omdat ik aan de late kant was?
Vol goede moed stapte ik mijn volgende rustplaats binnen. Minstens vijftien wachtenden voor me aan de bar. Ik heb 50 cent geïnvesteerd in een toiletbezoek en ben maar zonder thee buiten gaan zitten om een koek te eten en even uit te rusten. Al snel ben ik met een kermend been weer verder gegaan.
Ik had nu nog ongeveer een derde van het traject te gaan. Moeizaam, want de snelheid wisselde met de drukte nogal. Versnellen en afremmen kostte extra inspanning, zeker tijdens de citytour waarmee de tweede dag traditioneel wordt afgesloten; een kilometerslange tocht via de Waalkade die een paar jaar geleden een grote opknapbeurt heeft gehad en sindsdien een stuk langer lijkt.
Opgelucht bereikte ik de finish. Ik heb me voor alle zekerheid maar niet laten masseren. In plaats daarvan heb ik de Ludomethode maar weer toegepast. Dat wil zeggen een stevige laag koud water in het bad en daarin alternerend gaan zitten. Daarna afsluiten met een hete douche. Dat heeft inderdaad wat verlichting gebracht. Een bijkomend effect is dat ik de komende dagen geen nakomelingen kan verwekken
Hiermee is de tweede dag ten einde. Hopelijk gaat het morgen weer wat beter.
Een goede nacht en tot morgen.
Dik
-
17 Juli 2019 - 16:52
Dirk:
Sterkte morgen Dik!
Groeten vanop de trein naar Luxemburg.
Dirk -
17 Juli 2019 - 16:53
Willemien:
Hihi, toch maar weer mooi gehaald. -
17 Juli 2019 - 16:52
Willemien:
Groetjes voor jullie en voor morgen het beste weer gewenst.☘️☘️☘️ -
17 Juli 2019 - 17:14
Ludo:
Beste Dik,
Toch wel enigszins alarmerend wat ik in je verslag te lezen krijg.
Als het om spierpijn gaat, zal het morgen met wat wilskracht wel weer lukken. Wordt de pijn door knie of heup veroorzaakt, dan zijn de vooruitzichten minder gunstig, lijkt me. Ook een ontstoken pees kan heel problematisch blijken.
Als ik jou was, zou ik even met je dochter overleggen. Wellicht kan een pijnstillend middel enig soelaas brengen. Hoe dan ook, elke tot een goed einde gebrachte wandeldag is een overwinning waard. Topsport voor mensen van onze leeftijd.
Ik leef met je mee en wens je voor morgen het allerbeste toe.
Ludo
-
17 Juli 2019 - 17:28
Marja Meijboom:
Dik, dat klinkt niet zo best.
Maar jij bent een bikkel en als je iets wilt gaat dat ook lukken.
Ik wens je heel veel succes morgen. Hou vol, je kunt het.
Groetjes Marja Meijboom -
17 Juli 2019 - 17:53
Remco En Sietzke:
Ontzettend knap dat je toch de finish hebt gehaald! Heel veel succes de komende dagen! -
17 Juli 2019 - 18:07
Linda:
Hopelijk brengt de nacht soelaas om morgen weer verder te gaan! Succes en de aanhouder (in de mate van het doenbare) wint!!! -
17 Juli 2019 - 18:20
Marrigje:
Mooi verwoord weer Dik. Hoop dat je spieren in je been morgen lachend wakker worden en de hele dag blijven glimlachen. Succes maar weer. -
18 Juli 2019 - 12:27
Ellen Maan:
Gaaf deze verslagen . Veel plezier de laatste dag(en).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
