het regent op de brug ...
Door: Dik
Blijf op de hoogte en volg Dik
23 Juli 2016 | Nederland, Nijmegen
Hallo fans,
Ja hoor, het zit er weer op, de Vierdaagse die volgens kenners zwaarder was dan die van de voorgaande jaren. Ik ben zo’n kenner. Drie dagen tropische hitte gevolgd door een dag met tropische stortbuien. Toch was de laatste dag ondanks het noodweer dat uitgebreid in de media is geweest, een mooie dag, maar smaken verschillen.
De ochtend begon fris, frisser dan de eerste drie dagen. Wolkenflarden onttrokken de maan en later de zon aan het zicht. Dit jaar benaderden we de brug bij Grave via de militaire route die iets korter en veel afwisselender was dan de gewone 50 km route. Een half uurtje voor de brug begon het af en toe een beetje te spetteren. Tot blijdschap van sommige naïeve lopers die een verfrissend buitje wel zagen zitten. Ik keek echter bezorgd naar de mammatuswolken die de hemel een grijs aanzicht gaven.
Bij de brug en de door mij al vaak bezongen rustplaats ging het spetteren over in meer gestage regen. Helaas is de rustplaats onoverdekt. Alleen de bediening staat droog. Ik heb daarom mijn soep, thee en broodjes op een tafel gezet en eerst mijn regenkleding aangetrokken terwijl de regen gestaag gestager werd. En zo zat ik goed ingepakt in de stromende regen mijn broodjes naar binnen te werken terwijl ik steeds meer soep kreeg. Met een soort Indiana Jones gevoel keek ik uit over de brug waar de stoet van lopers gestaag door de stromende regen liep. Geluk beleef je soms op onverwachte momenten. Voor de oplettende lezer, deze alinea is het gestaagste gebruik van gestaag in al mijn reisverhalen.
De brug over was een aparte beleving. Boven onze hoofden, nou ja een kilometer of twee bij ons vandaan, bliksemde het regelmatig. De ijzeren bogen vormen een perfecte bliksemaantrekker en ik was dan ook blij dat de brug niet nog langer was.
Na de brug splitsten we ons al snel weer af van de 50 km-lopers. Nu volgde een lange lus door de natuur. Akkers, bossen, en weilanden wisselden elkaar af, terwijl de onweersbui af en toe tropische proporties aannam. Gelukkig kwam de bliksem nog steeds niet dichterbij dan een kilometer of twee, dus kon ik onbezorgd genieten van deze unieke belevenis.
Na een paar uur klaarde het dan eindelijk op. Nadat ik nog een half uurtje door had gelopen om mijn regenkleding wat te laten drogen, besloot ik dat het tijd werd om die maar weer in mijn rugzak te doen. Bij een afgelegen woning, we liepen langs akkers, bossen en weilanden weet je nog, vroeg ik aan de toeschouwende dames of ik even van een van hun stoelen gebruik mocht maken om mijn spullen in te pakken. Ja, natuurlijk mocht dat en of ik een kopje koffie of thee wilde en of er suiker in moest. Heerlijk even bijkomen op die manier. Nogmaals dank reddende engelen.
Al snel voegden we ons nu weer bij de 50 km-lopers. Af en toe een praatje gemaakt. Net tegen een gesprekspartner opgemerkt dat ik in Cuijk een afspraak had om vervolgens toen ik opkeek te ontdekken dat we al bij de rand van Cuijk waren aanbeland. De tijd kan inderdaad vliegen.
Op de vertrouwde plaats stond Rein me al op te wachten met de nodige bevoorrading. Normaal staat Marja daar, maar zij moest helaas werken. Dus had zij haar man gestuurd die daar enigszins nerveus stond te hopen dat hij het goed zou doen. Nou Rein, je deed het perfect, nogmaals bedankt.
Na Cuijk was het eigenlijk een eitje. Weliswaar na meer dan 200 km een hardgekookt eitje, maar minder zwaar dan het wel eens geweest is. Niet te warm, koel briesje en vrolijk doorlopen naar de Via Gladiola. Daar heb ik dit jaar meer lopen janken dan de voorbije jaren.
Aan de finish stonden Astrid, Leonard en Kirsten me weer op te wachten met bossen gladiolen. Altijd een hele opluchting als ik ze zie. Niet omdat ik dan bijna binnen ben, maar omdat het altijd weer spannend is of we elkaar zien. Als ik ze zou missen, is teruglopen nu eenmaal geen optie. De koning heb ik dan wel gemist; hij was alweer weg. Die heeft niet tot het einde gewacht.
En daarmee is ook aan deze Vierdaagse een einde gekomen. Bedankt lieve allemaal voor de vele harten die jullie onder mijn riem hebben gestoken. Ze helpen elk jaar weer om mij op de been te houden op moeilijke momenten. Bedankt Leonard en Kirsten dat we weer een week lang jullie huis onveilig mochten maken. En uiteraard vooral bedankt lieve Astrid dat je weer elke dag om drie uur samen met mij bent opgestaan om mijn ontbijt te maken en te zorgen dat alles goed in mijn rugzak zat.
En daarmee neem ik ook nu weer dankbaar en ootmoedig afscheid, hopend jullie volgend jaar rond deze tijd weer in goede gezondheid aan te treffen.
Jullie toegenegen dienaar,
Dik
PS er is de afgelopen dagen in de media gediscussieerd over hoe gestoord je bent als je aan de Vierdaagse meedoet. Uit ervaring kan ik zeggen dat je inderdaad een beetje gestoord moet zijn. Ik ben dankbaar dat ik in een wereld leef waarin het ons nog steeds is toegestaan een beetje gestoord te zijn.
Ja hoor, het zit er weer op, de Vierdaagse die volgens kenners zwaarder was dan die van de voorgaande jaren. Ik ben zo’n kenner. Drie dagen tropische hitte gevolgd door een dag met tropische stortbuien. Toch was de laatste dag ondanks het noodweer dat uitgebreid in de media is geweest, een mooie dag, maar smaken verschillen.
De ochtend begon fris, frisser dan de eerste drie dagen. Wolkenflarden onttrokken de maan en later de zon aan het zicht. Dit jaar benaderden we de brug bij Grave via de militaire route die iets korter en veel afwisselender was dan de gewone 50 km route. Een half uurtje voor de brug begon het af en toe een beetje te spetteren. Tot blijdschap van sommige naïeve lopers die een verfrissend buitje wel zagen zitten. Ik keek echter bezorgd naar de mammatuswolken die de hemel een grijs aanzicht gaven.
Bij de brug en de door mij al vaak bezongen rustplaats ging het spetteren over in meer gestage regen. Helaas is de rustplaats onoverdekt. Alleen de bediening staat droog. Ik heb daarom mijn soep, thee en broodjes op een tafel gezet en eerst mijn regenkleding aangetrokken terwijl de regen gestaag gestager werd. En zo zat ik goed ingepakt in de stromende regen mijn broodjes naar binnen te werken terwijl ik steeds meer soep kreeg. Met een soort Indiana Jones gevoel keek ik uit over de brug waar de stoet van lopers gestaag door de stromende regen liep. Geluk beleef je soms op onverwachte momenten. Voor de oplettende lezer, deze alinea is het gestaagste gebruik van gestaag in al mijn reisverhalen.
De brug over was een aparte beleving. Boven onze hoofden, nou ja een kilometer of twee bij ons vandaan, bliksemde het regelmatig. De ijzeren bogen vormen een perfecte bliksemaantrekker en ik was dan ook blij dat de brug niet nog langer was.
Na de brug splitsten we ons al snel weer af van de 50 km-lopers. Nu volgde een lange lus door de natuur. Akkers, bossen, en weilanden wisselden elkaar af, terwijl de onweersbui af en toe tropische proporties aannam. Gelukkig kwam de bliksem nog steeds niet dichterbij dan een kilometer of twee, dus kon ik onbezorgd genieten van deze unieke belevenis.
Na een paar uur klaarde het dan eindelijk op. Nadat ik nog een half uurtje door had gelopen om mijn regenkleding wat te laten drogen, besloot ik dat het tijd werd om die maar weer in mijn rugzak te doen. Bij een afgelegen woning, we liepen langs akkers, bossen en weilanden weet je nog, vroeg ik aan de toeschouwende dames of ik even van een van hun stoelen gebruik mocht maken om mijn spullen in te pakken. Ja, natuurlijk mocht dat en of ik een kopje koffie of thee wilde en of er suiker in moest. Heerlijk even bijkomen op die manier. Nogmaals dank reddende engelen.
Al snel voegden we ons nu weer bij de 50 km-lopers. Af en toe een praatje gemaakt. Net tegen een gesprekspartner opgemerkt dat ik in Cuijk een afspraak had om vervolgens toen ik opkeek te ontdekken dat we al bij de rand van Cuijk waren aanbeland. De tijd kan inderdaad vliegen.
Op de vertrouwde plaats stond Rein me al op te wachten met de nodige bevoorrading. Normaal staat Marja daar, maar zij moest helaas werken. Dus had zij haar man gestuurd die daar enigszins nerveus stond te hopen dat hij het goed zou doen. Nou Rein, je deed het perfect, nogmaals bedankt.
Na Cuijk was het eigenlijk een eitje. Weliswaar na meer dan 200 km een hardgekookt eitje, maar minder zwaar dan het wel eens geweest is. Niet te warm, koel briesje en vrolijk doorlopen naar de Via Gladiola. Daar heb ik dit jaar meer lopen janken dan de voorbije jaren.
Aan de finish stonden Astrid, Leonard en Kirsten me weer op te wachten met bossen gladiolen. Altijd een hele opluchting als ik ze zie. Niet omdat ik dan bijna binnen ben, maar omdat het altijd weer spannend is of we elkaar zien. Als ik ze zou missen, is teruglopen nu eenmaal geen optie. De koning heb ik dan wel gemist; hij was alweer weg. Die heeft niet tot het einde gewacht.
En daarmee is ook aan deze Vierdaagse een einde gekomen. Bedankt lieve allemaal voor de vele harten die jullie onder mijn riem hebben gestoken. Ze helpen elk jaar weer om mij op de been te houden op moeilijke momenten. Bedankt Leonard en Kirsten dat we weer een week lang jullie huis onveilig mochten maken. En uiteraard vooral bedankt lieve Astrid dat je weer elke dag om drie uur samen met mij bent opgestaan om mijn ontbijt te maken en te zorgen dat alles goed in mijn rugzak zat.
En daarmee neem ik ook nu weer dankbaar en ootmoedig afscheid, hopend jullie volgend jaar rond deze tijd weer in goede gezondheid aan te treffen.
Jullie toegenegen dienaar,
Dik
PS er is de afgelopen dagen in de media gediscussieerd over hoe gestoord je bent als je aan de Vierdaagse meedoet. Uit ervaring kan ik zeggen dat je inderdaad een beetje gestoord moet zijn. Ik ben dankbaar dat ik in een wereld leef waarin het ons nog steeds is toegestaan een beetje gestoord te zijn.
-
23 Juli 2016 - 13:54
Ans:
Proficiat Dirk - lekker gestoord mag inderdaad - zolang je BMI op peil blijft! veel ijsjes en taartjes voor je overwinning, voordat je in je doorwerkpak je tuin in gaat. -
23 Juli 2016 - 14:17
Albert En Gertie:
Allereerst gefeliciteerd met deze enorme prestatie!
Je bent je humor onderweg niet kwijtgeraakt, noch je nuchtere kijk op de zaken.
Al lezend krijgen wij zelf een wellicht gestoord idee( zoals nu blijkt..) om ook eens mee te doen. Lijkt ons heel gezellig en een enorme belevenis. Maar wel zwaar -
23 Juli 2016 - 16:14
Ludo:
Ik ben een en al bewondering voor die prestatie. Als fervent wandelaar weet ik die naar waarde te schatten. Ook je dagelijkse verslaggeving was weer bijzonder onderhoudend.Tiptop zeggen ze hier in Luxemburg.
Tot binnenkort,
Ludo -
23 Juli 2016 - 17:05
Willemien:
Mooi Dik dat je het weer in goede gezondheid gelopen hebt, en gestoord.....?dat noemen ze toch prettig gestoord? Je verdient een dikke pluim, het waren heeeeel veel kilometers deze keer. Gefeliciteerd. Nou kunnen jullie voorlopig weer uitslapen!!, groetjes -
23 Juli 2016 - 20:08
Kirsten:
Gefeliciteerd! Was weer gezellig en leuk om alle verhalen uit eerste hand meteen mee te krijgen. Knuffels -
23 Juli 2016 - 22:21
Louise:
Wel van harte goed gedaan hoor al had ik niet anders verwacht. Sterk hoor ik heb gisteren veel gekeken naar de tv en dacht wat een fantastische mensen die daar aan mee doen. Sommige kreupel over de finisch maar wat een feest als helden binnen gehaald. Jouw niet gezien maar ik wist dat je het ging halen.
Groetjes Loes' -
25 Juli 2016 - 08:27
Roderick:
Het waren weer schitterende verhalen.
Gefeliciteerd met het weer halen van de finish. -
25 Juli 2016 - 16:57
MJ:
Ik twijfelde intussen allang niet meer of jij de finish wel haalt, hoor. Dat is wel jammer qua cliffhangergehalte, maar het doet niets af aan de formidabele prestatie wederom! Nu lekker uitrusten, zou ik zeggen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
