Een rustige derde dag

Hallo lieve allemaal,
De koudwaterkuur en de eigenhandige massage hadden hun werk goed gedaan, dus vanmorgen verscheen ik weer redelijk fris aan de start. Dat wil zeggen, ik moest mijn lichaam wel uitleggen dat het de bedoeling was dat het normaal functioneerde. Mijn maag had het idee dat hij een rustdag kon nemen. Dus heb ik eerst onderweg een paar pretzels van een klein kindje gebietst om mijn spijsvertering op gang te krijgen. Daarna voorzichtig een banaan erachteraan voor wat extra vulling en tegen de tijd dat ik mijn eerste pauze inlaste, in mijn vaste tent bij Plasmolen, leek alles weer normaal te functioneren.
Vandaag ging de tocht naar het zuiden, langs het Maas-Waalkanaal en een stukje langs de Maas. In het oosten kwam de zon op aan een strakblauwe lucht. Bij die lage stand scheen hij onder mijn hoed door in mijn linkeroog. Gelukkig is dat kleurecht, dus erg was dat niet, maar af en toe draaide de route iets oostwaarts met als gevolg dat ik al vroeg mijn zonnebril moest opzetten.
Ondanks de dreiging van een zonovergoten dag werd het anders dan voorgaande jaren ideaal wandelweer met een heerlijk fris windje en redelijk wat stratocumuli die de zon regelmatig aan het oog onttrokken. In een lekker tempo bereikten we de eerste controle, die er wat chaotisch aan toe ging. Het begon met de aankondiging van controle over 1000 m. Ja, dan loop je dus 10 minuten met je kaart in de hand uit te kijken naar de controleurs. Vervolgens staan er een paar controleurs en komt de rest nog eens 100 m verder, zodat menigeen wanhopig naar controleurs stond uit te kijken. Later was er heel wat discussie met de lopers van de overige afstanden, want alleen de 50 km lopers hadden de controle gehad en de rest tot dicht bij het einde kennelijk geen een. En wij wisten ondertussen niet meer zeker of de controle voor of na de splitsing was, hetgeen uiteraard tot een ongemakkelijk gevoel bij de kortere-afstandslopers leidde.
In de tweede helft van de extra lus raakte ik aan de praat met een paar keurige jongemannen. De ene was woonachtig in Groesbeek en had zich al jaren voorgenomen eens de Vierdaagse te lopen, aan welk voornemen hij thans gevolg gaf. Omdat dit zijn eerste keer was, was alle informatie die wij hem konden verstrekken interessant voor hem, hetgeen hem een aangenaam toehoorder maakte. De andere, afkomstig uit Hilversum, was dit jaar 18 geworden en liep nu voor het eerst de 50 km, nadat hij eerder al de 30 en de 40 had gelopen. Dit was zijn negende keer. Wat hij na volgend jaar, zijn tiende en meteen de honderdste Vierdaagse, wist hij nog niet aangezien zijn studie zo veel tijd vergde dat trainen moeilijk werd. Ik heb hem de tip aan de hand gedaan om net als ik ’s avonds regelmatig te voet huiswaarts te gaan.
Deze laatste jongeman was wel buitengemeen charmant. Hij deelde mee dat zijn vader de 40 km liep, om mij vervolgens aan te kijken en enigszins aarzelend op te merken: “maar, … ik neem aan dat u ook de 40 km mag lopen …” Niet alleen had hij u gezegd, wat nog eens bevestigde dat het een keurige jongeman was, ook had hij de beleefdheid schaapachtig te kijken toen ik zei dat ik zelfs de 30 km mocht lopen. Kortom een knul naar mijn hart.
We bleven samen tot restaurant de Diepen, vlak voor de eerste klim, waar wij een lunchpauze hielden. Ik nam thee, mijn reisgenoten iets fris en een kop soep. Een van mijn reisgenoten merkte op dat de soep volgens hem van echt zeewater was gemaakt. Brr, weer een kans gemist.
Na de lunch begon de klim en zoals ik al eerder heb gezegd, kom ik dan in het soort terrein dat ik gewend ben, wat aan mijn tempo te merken is. Al snel raakte ik gescheiden van mijn metgezellen en in het gedrang leek het verloren moeite hen op te wachten.
Aldus geraakte ik in ras tempo in Nijmegen, waar ik iets voor tweeën de finish passeerde. Een paar minuten sneller dan gisteren dus; en dat terwijl de afstand 600 m meer bedroeg.
Thuisgekomen heb ik wat thee gedronken en me daarna weer aan Ludo’s badritueel onderworpen. Weer een beurt extra, vier dus, en de laatste beurt dan ook nog eens twee keer zo lang. Dat bewijst maar eens dat bijna alles trainbaar is; als ik het maar vaak genoeg train, gaat het volgend jaar vanzelf. Ik heb me vast voorgenomen dit niet te gaan trainen.
Na het badgebeuren heeft Astrid me heel lief gemasseerd. Ze heeft een jaar fysiotherapie gestudeerd voordat ze haar fitness begon. Mijn benen zijn nu weer lekker soepel. Ik heb goed opgelet, zodat ik nu ook een klein beetje weet hoe het echt moet.
En daarmee komt ook aan deze dag een einde. Nog een keer vroeg naar bed en dan morgen weer de laatste loodjes.