Andermaal schok
Door: Dik
Blijf op de hoogte en volg Dik
21 Juli 2015 | Nederland, Nijmegen
De eerste dag zit er weer op. Om drie uur liep de wekker af en even over half vier ging ik te voet op weg naar de start, waar ik een kwartier later aankwam. Dat betekent dus 1500 m extra lopen. En vanmiddag nog eens 1500 m terug. Dat is samen 3000 m extra he. Dat is, snel uitgerekend, 3 km. Tel daarbij dat vandaag met 52,4 km de langste afstand is, dan heb ik dus in totaal ongeveer 55,5 km gelopen.
Aan de start stond ik nu eens niet achteraan, maar in het midden. En ik heb de hele openingstoespraak gehoord. Dus nu weet ik dat als de marsleider zegt: “Dan verklaar ik de Vierdaagse voor geopend”, dat dat betekent dat de hemelsluizen open gaan. Nou ja, laat ik niet overdrijven. Het ging regenen, maar echt regenen ging het pas een uur later. Soms hard, soms niet. Dat ging een uurtje zo door tot grote ontevredenheid van vele lopers die voortdurend hun capes aan en uit deden. Ik had daar minder last van. Het aandoen van fietsregenjasje, fietsbroek en schoenhoezen kost dermate veel tijd dat ik wijselijk heb gewacht met uittrekken tot het hemelgewelf redelijk blauw begon te kleuren.
De eerste pauze was een kwestie van kiezen tussen het bekende muurtje en de verderop gelegen drinkgelegenheid. Hoewel het inmiddels droog was, stond er nog een onaangename wind, dus ik koos voor het laatste. Daar nam ik een kop hete thee met een plak koek, waarna ik me in een rustig hoekje neerzette om mijn tweede ontbijt te nuttigen. Een klein probleem was dat de thee zoals gezegd heet was. En ik wilde liever niet te veel tijd verliezen omdat het aan- en uittrekken van de regenkleding al veel tijd had gekost. Daar kreeg ik een alleraardigste ingeving die ik jullie niet wil onthouden. Uit mijn bidon met water heb ik zo veel koud, nou ja inmiddels lauw, water bij de thee gespoten dat mijn kop precies vol zat. Net alleen deed dit mijn thee zodanig afkoelen dat deze drinkbaar werd, ook vergrootte deze handeling de hoeveelheid thee, zodat ik voor de prijs van 1 euro een tegenwaarde van 1,20 euro aan thee had. Nadat ik mij aldus in alle rust had gelaafd aan extra veel van deze kostelijke drank, die gelijk men weet zowel lichaam als geest verfrist, toog ik vol goede moed verder.
De reis verliep zonder veel bijzonderheden totdat we door Elst kwamen. Daar is het altijd dringen geblazen. Dit jaar was het wel heel erg blazen. Naar wat ik van een andere loper hoorde, was de start van de 30 km dit jaar vervroegd, waardoor de grote massa van de 30 km tegelijk met die van de andere afstanden aankwam. En dus hebben we een paar minuten zelfs helemaal stil gestaan om vervolgens door Elst te schuifelen. Zo kon het gebeuren dat ik bij het verlaten van Elst al trek begon te krijgen, terwijl mijn vaste pleisterplaats, Valburg, nog ver weg was. Omdat de regen al lang plaatsgemaakt had voor een onbarmhartig brandende zon, ben ik maar langs de kant van de weg in de berm gaan zitten. In de schaduw dat wel. Vroeger noemden we zoiets picknicken.
Daarna volgde weer de eindeloze weg langs de Waal. Als geen ander weet de marsleiding hoe ze de lopers blij kunnen maken met een dode brug. Waar ze de voorbije jaren nog een brug hebben toegevoegd, opdat niets vermoedende nieuwelingen nog vroeger zouden denken dat ze er al waren, hebben ze nu het laatste lusje voor de goede brug nog groter gemaakt, opdat ook oudgedienden ten onrechte zouden denken dat ze er al waren.
Uiteindelijk kwamen we dan toch op de Wedren aan. En daar wachtte me andermaal een trieste schok. Ik had mezelf, net als vorige jaren, een stevige massage beloofd. Wie schetst mijn ontzetting toen het grote spandoek “Massage” vervangen bleek door een briefje dat meedeelde dat dit jaar de mogelijkheden als gevolg van personeelsproblemen beperkt waren. Zo beperkt dat er met viltstift met grote letters vier of vijf keer “vol” op was geschreven. Andermaal SCHOK, SCHOK, SCHOK.
Daarom ben ik maar naar huis geschuifeld, waar ik alsnog Kirstens fiets heb gepakt om me een kwartiertje los te fietsen. Vervolgens heb ik indachtig Ludo’s advies de badkuip gevuld met een stevige bodem koud water. Helaas had ik geen ijsklontjes. Vol goede moed ben ik daarin gaan zitten. Dat geeft het gevoel dat alles onder je navel afsterft. Ik heb het dan ook maar een minuut volgehouden alvorens er snel weer uit te springen. Duidelijk een geval van nog niet de juiste topsportmentaliteit. Om zeker te zijn dat echt alles onder de navel zou afsterven en om me niet te laten kennen, ben ik er nog een keer een minuut in gaan zitten. Zo ben ik er zeker van dat geen enkel lichaamsdeel onder de navel de komende 24 uur stijf wordt.
Om weer bij te komen heb ik daarna warm water toegevoegd, waarna ik nog enige tijd in een warm bad heb verpoosd. Veel valt daar niet over te zeggen, aangezien ik het grootste deel daarvan niet bewust heb meegemaakt.
Daarmee zit de eerste dag er weer op en rest mij enkel de hoop uit te spreken dat morgen zonder verdere schokken zal verlopen.
-
21 Juli 2015 - 20:41
Albert En Gertie:
Dik , bedankt voor je verslag! En dat na zo' n schokdag! Morgen geen thee-water en vroeger aankomen? Dan kans op massage?
Veel sterkte morgen en hopelijk geen rgen maar een droge, zonnige, niet te warme dag toegewenst. -
21 Juli 2015 - 21:37
José De Bruijn:
Hoi Dik, ik geniet weer van je verslag(en)! En ik doe het je nog steeds niet na! Ik wens je een aangename tweede dag toe zonder nieuwe schok maar wel met thee op drinktemperatuur en andere prettige dingen. Ik lees het wel:)
Lieve groet, josé -
21 Juli 2015 - 22:05
Willemien:
Hoi Dik, haha, leuk geschreven weer.
Voor morgen een schokvrije dag gewenst! We hopen dat je het droog houdt!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley